Ηροδότου Ιστορίες: Τα Δεκαέξι ράδια…!

Το περίπτερο ήταν το σημάδι στην παραλιακή πόλη της Adjidabiya, σαν αφετηρία του δρόμου προς Νότο, μια σχεδόν απόλυτη ευθεία μήκους 650 χιλιομέτρων μέχρι το εργοτάξιο στο Sareir! Στο τέρμα αυτού του δρόμου μετά από 1376 χιλιόμετρα, πανεύκολα, συναντούσες το… Σουδάν!

 Στα 450 χιλιόμετρα μια όαση σε υποδεχόταν, το Jalu, εκεί εύρισκες νερό και ψωμί, καύσιμα για το αυτοκίνητο για να συνεχίσεις και ανθρώπους να κινούνται και να ζουν κάπως υποφερτά κάτω από συνθήκες απόλυτης ερήμου, με θερμοκρασίες πάνω από 50 βαθμούς Κελσίου, υπό σκιάν βέβαια.

Ένα μωσαϊκό ανθρώπων είκοσι τουλάχιστον εθνικοτήτων, εργαζόταν στο μεγάλο τεχνικό έργο του Sareir, μαζί τους δε και ο ήρωας της σημερινής Ιστορίας του Ηρόδοτου, που δεν έχει σημασία το όνομά του, ένας Κύπριος με τα όλα του, ο βασιλιάς του έργου, εργοδηγός και πολυμήχανος, με γνώσεις απαραίτητες όχι μόνον για να εκτελέσει τα καθήκοντά του, αλλά για να ζει και να επιβιώνει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες! Για να περνά καλά, να έχει τα στοιχειώδη που χρειάζεται κάποιος ώστε να ξέρει τι συμβαίνει γύρω του, να μαθαίνει τα νέα της πατρίδας του μα και τα συμβαίνοντα στον κόσμο ολόκληρο!

“Chief Foreman” έγραφε το χειρόγραφο ταμπελάκι στο τραπέζι της κουζίνας που έτρωγαν οι τεχνίτες του έργου και σ’ αυτή την θέση δεν επιτρεπόταν να καθίσει κανένας άλλος εκτός από αυτόν. Δίπλα, ένα βαζάκι με νερό και μέσα ένα… πλαστικό κόκκινο τριαντάφυλλο, με την απαίτηση, ο Ινδός μάγειρας να ανανεώνει το νερό καθημερινά για να μη μαραθεί το λουλούδι!

Κάθε Πέμπτη απόγευμα και Παρασκευή όλη μέρα (το Σαββατοκύριακο των Μουσουλμάνων), μια κουστουμαρισμένη, φρεσκοξυρισμένη φιγούρα, με γραβάτα και αρώματα, κυκλοφορούσε στον ”κάμπο” (τόπος διαμονής, καταυλισμός) ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών.

Η εικόνα συμπληρωνόταν με το δωμάτιο του “ήρωα” μας, φτωχικό μεν, μα αξιόλογο ως προς την ιδιομορφία του, αφού στο ταβάνι του δωματίου ήταν με πινέζες στερεωμένα τα σχέδια του έργου, για να τα… μελετά και να τα εμπεδώνει όχι μόνον στο ξύπνιο του, αλλά και στο ύπνο του, όταν το βράδυ ανάσκελα πλέον είχε την ηρεμία χωρίς φασαρία και παρεμβολές στο κρεβάτι, ”να… κόβουμε δρόμο κύριε μηχανικέ!”, ώστε να μην καθυστερεί μελετώντας τα την ημέρα!

Πλήρως ενημερωμένος για το κάθε τι, άνθρωπος κοινωνικός, αγαπούσε και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που ήταν τα… τρανζίστορ, αφού δεν υπήρχαν δορυφορικές τηλεοράσεις και τηλέφωνα! Δεκαέξι συσκευές ραδιοφώνων διαφόρων μεγεθών, ειδών και ποιοτήτων, όλες οι γνωστές ανά το παγκόσμιο μάρκες υπήρχαν στο δωμάτιό του, με χαρακτηριστικό γνώρισμα την αποκλειστική λήψη στα βραχέα κύματα, ενός μόνο σταθμού από κάθε ένα ραδιόφωνο. Οι πρίζες και οι παράξενες συνδέσεις με καλώδια και κεραίες για καλύτερη λήψη συνέθεταν ένα σκηνικό μιας πολύπλοκης μα απολύτως πετυχημένης τεχνολογικής εγκατάστασης!

Δικαιολογημένη ήταν η ιδιόμορφη αυτή εικόνα, αφού πραγματικά ήταν δύσκολο έως αδύνατο αν είχε ένα μόνο ραδιόφωνο, όταν μετακινούσε έστω για κλάσματα του χιλιοστού τον δείκτη, να ξαναπιάσει τον σταθμό που ήθελε. Γι’ αυτό τον λόγο κάθε ραδιόφωνο είχε και τον σταθμό του. Τον έπιανε μια φορά και αυτό ήταν, μια δια παντός! Καινούργιος σταθμός, καινούργιο ραδιόφωνο…! Υπήρχε και μια λίστα από το 1 έως το 16 με τα ονόματα των σταθμών, για να μην χάνεται στα ραδιοφωνικά κύματα και να μην χάνει τον χρόνο του να τα βρίσκει!

“Σιγά που θα κάθομαι εγώ, κάθε φορά να βρίσκω τους σταθμούς με τα κουμπάκια…”, απαντούσε σε όποιον  τον ρωτούσε!

Το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου και το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας είχαν την τιμητική τους θέση στο… στούντιο, Σταθμοί ξένοι με Ελληνικές υπηρεσίες ενημέρωσης, το BBC, το Radio Moscow, Deutsche Welle και άλλοι περίεργοι και προπαγανδιστικοί με Ελληνική φωνή, αλλά και ραδιόφωνα που είχαν ενσωματωμένα κασετόφωνα, ώστε κάθε μέρα άκουγε σε κασέτες με λαϊκά τραγούδια και εμβατήρια, ομιλίες Μακαρίου, Γρίβα, Εκκλησιαστικούς ύμνους και ηχογραφημένα μηνύματα συγγενών του, των κουμπάρων και φίλων του από την Κύπρο…!

Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακουγόντουσαν διαμαρτυρίες από αυτούς που έμεναν δίπλα από το δωμάτιο του, αφού δύο και τρία ραδιόφωνα έπαιζαν συγχρόνως, μεταδίδοντας ποδοσφαιρικούς αγώνες με παράσιτα, με παρεμβολή Καζαντζίδη και Ελληνικών εμβατηρίων, σε ένα αποτέλεσμα άκρως εκνευριστικό, όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε!

“Κύριε “chief” κλείσε τα, τα μαυρογέριμα τζιαι θέλουμεν να τζοιμηθούμεν…!”

Δεν ξέρω που βρίσκεται σήμερα ο άνθρωπός μας, μα πάντα στη θύμηση πολλών έρχεται και ζωντανεύει σαν να ήταν χθες, μια πραγματική ιστορία στη έρημο της Λιβύης την δεκαετία του 1980, που πήρε σάρκα και οστά από τον καλό μου φίλο Ντίνο από το Μπέρμιγχαμ που μου την διηγήθηκε, μα… αλατοπιπερώθηκε και μαγειρεύτηκε κατάλληλα από μένα πριν από το παρόν σερβίρισμα!