Βήμα με βήμα κλέφτης σου γίνομαι,

σ’ ανακατεύω και παραδίνομαι,

σαν τα πελάγη οι κόλλες και πλέω,

πάνω στις μνήμες γελώ και κλαίω!

***

Μη με ρωτήσεις πως και γιατί,

αφού δεν ξέρω, κανείς δεν θα μάθει,

πως και σε άφησα, ένα κουτί

που έκρυβε μέσα του άπειρα λάθη!

***

Μεσ’ στο σκοτάδι χωρίς ναφθαλίνη,

κάτι σαν μούμια, έτσι είχες γίνει,

μ’ ένα λουκέτο κλειστό, σκουριασμένο,

ένα μπαούλο, παλιό, ξεχασμένο!

***

Τώρα σ’ ανοίγω, βήμα με βήμα,

βγαίνουν οι κόλλες έξω απ’ το μνήμα,

μη με ρωτήσεις πως και γιατί,

φτάνει που είσαι γερό κουτί!

Ο Παγκυπριώτατος