Ηροδότου Ιστορίες: Ένα Σάββατο!

Το θερμόμετρο έδειχνε για πολλές ημέρες συνέχεια μείον 30, μείον 33 και μείον 35 βαθμούς. Στο Gliwice της Πολωνίας μπορούσες εύκολα να κυκλοφορήσεις, αλλά μόνον αν είχες… έλκηθρο. Το τεχνικό μας  έργο είχε στην κυριολεξία ερημώσει, το χιόνι έφθανε στο ύψος ενός κανονικού ανθρώπου και το μόνο που μπορούσε κάποιος να κάμει εκείνο το Σάββατο ήταν να μείνει στο κρεβάτι του, μέσα στις ζεστές του κουβέρτες. Τον Ιανουάριο του 2006, το χιόνι έπεφτε ακατάπαυστα στην Πολωνία μα ούτε πανικός υπήρχε, ούτε μεμψιμοιρία για το… κακό που μας βρήκε!

Στο γραφείο μόνον δύο άτομα μπόρεσαν να πάνε. Εγώ και ο συνάδελφος και καλός φίλος ο Ντίνος, που καθόταν στο μεγάλο τραπέζι του γραφείου και με κοίταζε… Κρατούσα το κεφάλι μου από τις σκέψεις και τα προβλήματά μας, που ήταν εδώ που τα λέμε άλυτα και ανυπέρβλητα!

Πριν από μερικές μέρες του έστειλα μια φωτογραφία, αυτή που βλέπετε ψηλά στην σελίδα και τον ρώτησα ”τι σου θυμίζει;”

“´Ήταν ημέρα Σάββατο κάπου στα μέσα του Γενάρη. Πήγαμε στο γραφείο, μόνον εσύ κι εγώ , οι υπόλοιποι συνάδελφοι είχαν άλλες ασχολίες. Τα προβλήματα πολλά και άλυτα, το ταμείο ήταν μείον, η θερμοκρασία ήταν μείον, το ηθικό ήταν μείον, χιόνια παντού, μόνο μια λύση υπάρχει να φτιαχτεί ζεστή φασολάδα για δύο για το μεσημέρι . Επί το έργον λοιπόν! Αρχιμάγειρας και σιτιστής Ηρ. Χρ. Συντονιστής και επί των ποτών Ντ. Γρ. Το αποτέλεσμα ένα αριστούργημα που έμεινε στην ιστορία και υπάρχει και φωτογραφικό υλικό προς μαρτυρία. Όσκαρ και Νόμπελ μαζί!

Με ρωτάς αν τα θυμάμαι όλα αυτά. Ναι, τα θυμάμαι και για μένα είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΑ. Κάποια μέρα, κάποιο Σάββατο, κάποιο Γενάρη, κάπου δεν ξέρω που, αυτό πρέπει να ξαναγίνει. Τι λες;;”

Αυτά μου έγραψε ο Ντίνος και… Μετά από 12 χρόνια, έρχονται στο μυαλό εκείνες οι λεπτομέρειες της ετοιμασίας για το μαγείρεμα μιας ζεστής φασολάδας. Η απόφαση, η εκτέλεση, η διαδικασία, η ατμόσφαιρα μέσα και έξω από το διαμέρισμα της οδού Kilinskiego αρ.14, το χιόνι με το απέραντο λευκό παγοδρόμιο, τα μαυροπούλια που πετούσαν χαμηλά για να βρουν κάτι να τσιμπήσουν, τα αυτοκίνητα που είχαν σκεπαστεί από το χιόνι μέσα και έξω από τους δρόμους, το δικό μου αυτοκίνητο που ήταν παλληκάρι, οι γείτονες που δεν κυκλοφορούσαν παρά μόνον είχαν κλειστεί στα σπίτια τους, τα καταστήματα που αν είχαν ανοίξει θα είχαν καταστηματάρχες που θα σκότωναν μύγες, πέρασαν μπροστά στα μάτια μου σαν σε ταινία που γυρίζει γρήγορα και έφτασε στην μύτη μου κιόλας η μυρωδιά εκείνης της φασολάδας, η γεύση της στο στόμα με το άφθονο πιπέρι, το καρότο και τον μαϊντανό και ο ήχος από το τσούγκρισμα δύο ποτηριών με το κόκκινο κρασί, ένα δικό μου και ένα του Ντίνου, οι μαύρες ελιές, ο τόνος με το φρέσκο κρεμμυδάκι και το ψωμί που το κάναμε παπάρα στην φασολάδα, όλα μαζί να συνθέτουν ένα πίνακα και μια ζωγραφιά να την κρεμάσεις στον τοίχο και η αξεπέραστη νοσταλγία εκείνου του Σαββάτου στο Gliwice…

Το θερμόμετρο κατέβηκε στο μείον τριανταπέντε εκείνη την ημέρα, η φασολάδα όμως μας ζέστανε το σώμα και την σκέψη!

Ντίνο, θα ξαναγίνει..!