Ηροδότου Ιστορίες: Το μπρίκι!

Μην σας φανεί αστείο ούτε παράξενο που θα σας πω πως, αν συγκεκριμένη ώρα της ημέρας δεν πιώ Ελληνικό καφέ τότε με πιάνει πονοκέφαλος που μπορεί να διαρκέσει και τρείς ημέρες!

Ναι, πράγματι γύρω στις έντεκα το πρωΐ ένας  αχνιστός Ελληνικός καφές με καϊμάκι, με φουσκάλες ή χωρίς, πρέπει να βρίσκεται στο γραφείο μου, στο σπίτι ή στη δουλειά ή και οπωσδήποτε στη παραλία στις διακοπές μου και στις κατά καιρούς εκδρομές μου εδώ κι εκεί! Ένας καφές με κρατά ζωντανό και μου δίνει την απαραίτητη ευεξία ώστε να περάσω την ημέρα μου όσον το δυνατόν πιο ωραία. Είναι πραγματικά διαφορετικός ο Ελληνικός καφές από τους τόσους που κυκλοφορούν στην αγορά. Μου είναι αδύνατον να νιώσω την ίδια ευχαρίστηση που μου δίνει ο Ελληνικός καφές, με κάποιον άλλον από αυτούς που με διάφορες ονομασίες βρίσκεις στις καφετέριες και που όσες φορές δοκίμασα, τους απέρριψα ασυζητητί! Εξ άλλου ίσως γνωρίζετε πως, η τρίτη μου ποιητική συλλογή τιμητικά έχει τον τίτλο “Ο μέτριος καφές μου!”

Μεγαλείο το άρωμα του ελληνικού καφέ και ιεροτελεστία απέραντη η ετοιμασία του. Το άναμμα της φωτιάς (αν υπάρχει χόβολη ακόμα καλύτερα) το μπρίκι, το κουταλάκι, η ζάχαρη και ο καφές, το ανακάτεμα, το σιγανό ψήσιμο, το φούσκωμά του, η μυρωδιά που ξεχύνεται στο χώρο και το γεμάτο φλιτζάνι, όλα μαζί μια ομορφιά απερίγραπτη!

Όταν ταξιδεύω σε χώρες που δεν έχουν και βέβαια δεν ψήνουν Ελληνικό καφέ, τότε αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα!  Η σημερινή ιστορία του Ηρόδοτου αναφέρεται στο ταξίδι με μερικούς φίλους πριν από μερικά χρόνια στη Μάλτα. Οκτώ φίλοι βρεθήκαμε οικογενειακώς στη Βαλέτα για ένα πενθήμερο και ξέροντας ότι καφές Ελληνικός εκεί δεν υπάρχει, έβαλα στη βαλίτσα ένα σακουλάκι μισού κιλού καφέ, ένα ηλεκτρικό ματάκι για το ψήσιμο μα το απαραίτητο μικρό μπρίκι το ξέχασα, δεν ανησύχησα όμως, αφού θα αγόραζα ένα από κάποιο μαγαζί στη Μάλτα… Ωραία η εκδρομή μας, όλα πήγαιναν θαυμάσια, η παρέα εξαιρετική, μα όταν ήρθε η ώρα του καφέ ψαχτήκαμε, αφού κανένα μαγαζί στη Βαλέτα δεν πουλούσε μπρίκια. Είχα ζωγραφίσει στο χαρτί ένα μπρίκι  και γυρνούσα ένα-ένα τα σχετικά καταστήματα. Έλληνας είστε; Ήταν η ερώτηση των καταστηματαρχών! Πονοκέφαλος με έπιασε, ημικρανία και ζάλη, παραπατούσα στο δρόμο και φανταζόμουνα ένα καφέ να μου γαργαλάει το λαιμό και τη μύτη, μα μάταια… Οι φίλοι το πήρανε το θέμα και αυτοί πατριωτικά και ψάχναμε παντού να βρούμε ένα μπρίκι ώστε να μας φύγει το άγχος! Πέρασε η πρώτη μέρα και καφέ δεν ήπια, μα το βράδυ βλέποντας ότι οι προσπάθειες απέβαιναν άκαρπες, ειδοποιήσαμε ένα άλλο γκρουπ επισκεπτών από την Ελλάδα να μας φέρουν ένα μπρίκι! Όπως περιμένει ο άντρας τη γυναίκα του να γεννήσει στο μαιευτήριο, έτσι περίμενα στο ξενοδοχείο την άφιξη του μπρικιού. Τι ευτυχία! Επιτέλους το μπρίκι ήταν πάνω στο ηλεκτρικό ματάκι στο λόμπυ του ξενοδοχείου και οι φίλοι μαζευτήκανε γύρω μου για την ιεροτελεστία! Έφτιαχνα για όλους καφέ (φλιτζανάκια πήραμε από το ξενοδοχείο) και διάφοροι περίεργοι με κοίταζαν που έκανα τον καφετζή! Μύρισε το ξενοδοχείο καφέ Ελληνικό και η ημικρανία, ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα εξαφανίστηκαν! Δυό κυρίες ξένες, μάλλον Αγγλίδες, μας παρακολουθούσαν στο ψήσιμο του καφέ στο λόμπυ του ξενοδοχείου και προς στιγμήν κοίταξα τα χείλη της μιας που είπε: Arabs…!

Έκτοτε το μπρίκι είναι απαραίτητο εφόδιο στα ταξίδια μου για να αποφεύγω και τους πονοκεφάλους!

Σαλάμ αλέκομ (που λένε οι… Arabs) και στην υγειά μας!