Ηροδότου Ιστορίες: Ο Αϊ Γιώρκης του Φτωχού…!

Το δωδέκατο ετήσιο μνημόσυνο της μάνας μου έπρεπε να γίνει στις 3 Ιανουαρίου 2010, ημέρα Κυριακή, τρεις μέρες πριν από τα Φώτα, μα οι γιατροί στην Αθήνα δεν με άφησαν να ταξιδέψω για την Κύπρο, λόγω του υψηλού πυρετού που με βασάνιζε για 10 ημέρες. Έτσι το μνημόσυνο μετατέθηκε για την Κυριακή 10 Ιανουαρίου και θα γινόταν στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο Ζακάκι, μετά την λειτουργία.

Ήταν περίπου εφτά η ώρα το πρωΐ, όταν φύγαμε με την γυναίκα μου Βάσω από το ξενοδοχείο που μέναμε στη Λεμεσό, περίπου μια διαδρομή 12 χιλιομέτρων μέχρι την εκκλησία στο Ζακάκι. Στο αυτοκίνητο μέσα συζητούσαμε για την τόση ησυχία που επικρατούσε στην πόλη εκείνη την ώρα, ώσπου κτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Μια γνώριμη φωνή με καλημέρισε, αυτή του φίλου μου του Ανδρέα, που χωρίς δεύτερη κουβέντα με ρώτησε που είμαι.

  • “Στο αυτοκίνητο μέσα, καθ’ οδό για την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Είναι το μνημόσυνο σήμερα, της μάνας μου”.
  • “Μήπως είσαι κοντά στο παλιό Λιμάνι;” με ξαναρώτησε.
  • “Ναι ακριβώς, στον κυκλικό κόμβο του παλιού Λιμανιού” απάντησα.
  • “Τότε, μου λέει, στα 300 μέτρα, όταν θα συναντήσεις την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, στρίψε αριστερά και ακολούθησε το χωμάτινο μονοπάτι προς την θάλασσα. Στα 100 μέτρα θα δεις ένα άλλο μικρό εκκλησάκι, κατεβείτε με την Βάσω εκεί και ανάψτε κερί”.

Μου έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο και το απενεργοποίησε.

Δεν είχα ξαναπάει σε εκείνο το εκκλησάκι, πρώτη φορά το έβλεπα. Δεν ήξερα καν την ύπαρξή του. Λεμεσιανός γέννημα και θρέμμα, πέρασα από το δρόμο άπειρες φορές, με τα πόδια, με το ποδήλατο όταν ήμουν μαθητής, με το αυτοκίνητο αλλά τον Αϊ Γιώρκη του Φτωχού δεν τον είχα επισκεφθεί…!

Σ’ ένα εκκλησάκι 2 Χ 2 μέτρων ο Άγιος, πνιγμένος στα σκουπίδια, σε πολύ κακή κατάσταση πραγματικά, αλλά φαινόταν πως ήταν προστάτης του ανθρώπου, του φτωχού ανθρώπου. Τάματα και ρούχα αφημένα και μαζεμένα απ’ έξω, για κάποιους που τα είχαν ανάγκη. Απ’ έξω στον τοίχο μια μικρή ταμπέλα έγραφε “Άγιος Γεώργιος του Φτωχού”. Η μυρωδιά του καμένου κεριού, το λιβάνι που μοσχομύριζε, το μικρό καμπαναριό στο πίσω μέρος, ένας φοίνικας και μερικές γλάστρες με λουλούδια που έστω και φτωχικά έδιναν μια εικόνα απ’ εκείνες που κάποτε φιλότιμοι ζωγράφοι αποτύπωναν στον καμβά τους, για να μείνουν ανάμνηση και νοσταλγία μιας παλιάς εποχής. Μέσα, πολλές εικόνες, άτακτα τοποθετημένες, καντήλια και κεριά μισοσβησμένα, τοίχοι μαύροι από τον καπνό, η μεγάλη εικόνα του Αγίου Γεωργίου, μαραμένα λουλούδια σε ένα φτωχό βάζο, ένα σιδερένιο δοχείο σαν κουμπαράς για τον οβολό, όλα αυτά και άλλα που έφτιαχναν μια οπτική πανδαισία, υλικά φτωχή μεν, αλλά πλούσια φαντάζομαι, σε ιστορία και διηγήσεις, σε ελπίδες και δάκρυα, αυτών των προσκυνητών του Αγίου.

Ανάψαμε το κερί μας, προσκυνήσαμε, έβγαλα και μια φωτογραφία της Βάσως μπροστά από το εκκλησάκι και ξαναπήραμε το δρόμο για το μνημόσυνο, στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, στο Ζακάκι.

Είχα συνεχώς την περιέργεια να μάθω γιατί ο φίλος μου ο Ανδρέας, με πήρε τηλέφωνο τόσο πρωΐ, για να με παροτρύνει να αλλάξω πορεία προς το μικρό εκκλησάκι! Το κινητό του τηλέφωνο ήταν πάντα κλειστό, αλλά ήξερα πως ήταν σε άλλη εκκλησία για την Κυριακάτικη λειτουργία, έτσι περίμενα να με καλέσει αυτός όταν θα έβλεπε τις αναπάντητες μου κλήσεις!

Γύρω στις 11 το πρωΐ καταφέραμε να μιλήσουμε και μου εξήγησε:

  • “Χθες το βράδυ, η Κάλια η γυναίκα μου, σε είδε στο όνειρό της, ότι έπρεπε να πας να ανάψεις κερί στον Άγιο Γεώργιο του Φτωχού”.

Πόση σύμπτωση! Ήμουν λίγα μέτρα μακριά από το εκκλησάκι όταν με πήρε τηλέφωνο, χωρίς να γνωρίζω καν που βρισκόταν! Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα για τον Άγιο Γεώργιο του Φτωχού…

Στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου, άνοιξα την φωτογραφική μου μηχανή και είδα την φωτογραφία της Βάσως μπροστά από το εκκλησάκι, αυτή την φωτογραφία που βλέπετε πιο κάτω στο κείμενο. Προσπάθησα όταν τραβούσα την φωτογραφία να μην φαίνονται οι σωροί των σκουπιδιών που όπως είπα, έπνιγαν το μικρό κτίσμα.

Πέρασαν περίπου δύο εβδομάδες, ήταν 26 Ιανουαρίου, όταν στην εταιρεία που εργάζομαι στην Αθήνα, με κάλεσαν για να μου ανακοινώσουν ότι, θα έφευγα από την Αθήνα σύντομα για την Λεμεσό για την κατασκευή της Μαρίνας…!

  • “Και πού θα γίνει η Μαρίνα;”
  • “Δίπλα από το παλιό Λιμάνι”, μου εξήγησαν!

Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα. Ο Αϊ Γιώρκης του Φτωχού είναι μέσα στην Μαρίνα Λεμεσού που όπως πολλοί ξέρουν, συμμετέχω στην κατασκευή της από την άνοιξη του 2010 και το μικρό εκκλησάκι είναι σήμερα σημείο συνάντησης πολλών ανθρώπων, Κυπρίων, Ελλαδιτών, Ρώσων και άλλων, που ανάβουν το κερί τους και προσκυνούν την εικόνα Του. Είναι αλλαγμένο σήμερα όπως φαίνεται στην φωτογραφία ψηλά στην αρχή του κειμένου, αφού έγιναν προσπάθειες ανακαίνισης του και συντηρείται συστηματικά από κόσμο που αισθάνεται και έχει ανάγκη την ευλογία Του.

Τα καντήλια είναι συνεχώς αναμμένα στο μικρό εκκλησάκι, που αναπνέει πια χωρίς τα βουνά των σκουπιδιών που το σκέπαζαν κάποτε και αν μια μέρα, δεν περάσω να ανάψω το κερί μου, η μέρα μου δεν περνά καλά.

Ο Αϊ Γιώρκης του Φτωχού βλέπει καθημερινά πολύ κόσμο, με βλέπει κι εμένα.

 

Ηρόδοτος Χρυσάνθου