Καλό Σαββατοκυρίακο σε όλους!
Νέα ανάρτηση απόψε με “Το τραμ το τελευταίο…!”
Πολλοί από τους φίλους που θα το διαβάσουν, θα θυμηθούν πολλά και ίσως συγκινηθούν…
Τότε στην αρχή, το 2005, οι καμπάνες στο Γκλιβίτσε δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε. Με τα χρόνια, το 2010, οι καμπάνες ήταν η παρέα μας και το νανούρισμα μας στην οδό Kilinskiego στο Γκλιβίτσε της Πολωνίας!
Σήμερα δεν υπάρχει τραμ στην πόλη, το τελευταίο πέρασε και δεν ξαναφάνηκε στα χρόνια που είμαστε εκεί, αλλά οι καμπάνες ακόμα κτυπούν κάθε δεκαπέντε λεπτά. Στο ανθρακωρυχείο που σήμερα είναι Πανεπιστήμιο (Πολυτεχνείο της Σιλεσίας), εκεί που η δική μας παρέα πέρασε 4-5 χρόνια, ακούγονται όπως τότε, οι κτύποι των καμπάνων, αυτές οι καταπληκτικές μουσικές που κάθε τόσο απλώνονταν στην πόλη για να καλούν τους ανθρακωρύχους στην εργασία τους.
Το σημερινό μου ποίημα είναι ειδικά αφιερωμένο στην τεχνική μας ομάδα που πραγματικά έδωσε ρέστα!
Δείτε πως είναι σήμερα το έργο μας:
Πρωί στο Γκλιβίτσε, μια Κυριακή,
κτυπούν καμπάνες και δεν κοπάζουν,
δυο – τρεις νομάτοι βιαστικοί
και ο παπάς τους που τον θαυμάζουν!
***
Κρύβω την κάρα στο μαξιλάρι,
αμάν παπά μου ακούω ακόμα,
αυτόν τον ύπνο που μου ‘χεις πάρει,
φέρ’ τον μου πίσω, γιατ’ είμαι πτώμα!
***
Πρωί στο Γκλιβίτσε κι ένας καφές,
στο καϊμάκι καμία φουσκάλα,
νερό με γκάζι, παίρνω στροφές,
που ‘χω να γράψω πάλι για μπάλα!
***
Βλέπω τις ράγες, περνάω δίπλα,
πάει το τραίνο στο Κατοβίτσε,
βαρύ κεφάλι, πιάνω μια τσίμπλα,
ντιν – νταν και πάλι εις το Γκλιβίτσε!
***
Ανάποδα όλα και οι στροφές μου…,
μήπως για όλα ο ίδιος φταίω;
Χύθηκε πάλι ο σκούρος καφές μου,
φταίει το… τραμ, το τελευταίο!
Ο Παγκυπριώτατος
Καλησπέρα,
μόλις διάβασα το ποιήμα…
Ανθρωπέ μου πάλι κατάφερες να με συγκινήσεις.
Το τραμ ήταν το τελευταίο, αλλά έμεινε στη μνήμη μας γεμάτο απο καλές και μόνο αναμνήσεις. Γεμάτο απο ανθρώπους που ήθελαν να δουλέψουν μαζί και να χαρούν μαζί το αποτέλεσμα.
Πρέπει να πω, ότι αρκετές φορές έχω πάρει το αυτοκίνητό μου και έχω κατέβει στο Γκλιβίτσε μόνος μου. Οι αναμνήσεις απο το έργο με ανακουφίζουν και ποιός ξέρει, το τραμ μπορεί να ξαναπεράσει …..
Είναι ωραία που στο τέλος μένουν οι καλές θύμησες !!!
Καλημέρα. Τελικά δεν είναι μόνο το ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες από τα ταξίδια ”εργασίας” σου
στο εξωτερικό, αλλά πάντα κυρίαρχο θέμα είναι η Πολωνία. Πέρασες καλά – αν εξαιρέσουμε ότι κάθε αρχή και δύσκολη – εξ ου και
τα μετέπειτα ταξίδια σου στην Πολωνία, πλέον ως επισκέπτης.
Είναι γεγονός ότι όσοι εργαστήκαμε στο Εξωτερικό δεν ξεχνάμε ποτέ τις συνθήκες εργασίας μας, που συνδέονται με πολλά περιστατικά, όπως και το περιστατικό με το Τραμ στο Γκλιβίτσε! Όμορφες θύμισες που μας αποδίδεις με τον καλύτερο τρόπο Ηρόδοτε και σε αυτό σου το ποίημα!! Καλή συνέχεια στο ωραίο έργο σου. Πολλά Χαιρετίσματα στους γνωστούς στο Ζακάκι.
Τ’ αηδόνια δεν σ´αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες…, έγραφε ο Σεφέρης!
Οι καμπάνες του τρελού παπά δεν σ´αφήνουνε να κοιμηθείς στο Γκλιβίτσε…, έγραφε ο Ηρόδοτος!
Και μη μου πεις πως δεν ήταν τρελός αυτός ο παπάς! Δεν ήταν μόνο οι καμπάνες, ήταν και η εκκλησιαστική μουσική, εκκωφαντική, στην διαπασών, δια μεγαφώνων, αλλά να λέγεται και η αλήθεια, είχε και αρχές ο παπάς! Σταμάταγε αυτό το πανδαιμόνιο ακριβώς μετά την παράσταση του μεσονυκτίου και ξανάρχιζε στις έξι το πρωί. Είπαμε, η αλήθεια να λέγεται!
Φυσικά όλα τα ρετρό έχουν περιέργως μια νοσταλγική αίσθηση. Εικόνες που σου έδιναν είτε με μουσικοεπενδυση είτε με άναρχο τρόπο ακουστικές αισθήσεις κ ακούσματα είναι πάντα ελκυστικές ίσως γιατί στη πάροδο του χρόνου αλλοιώνονται και αποκτούν μοναδικότητα. Γεια σου φίλε μου Ηροδοτε.
Σωστός ο κύριος!
Τουλάχιστον 5 χρόνια από τη ζωή ενός Μηχανικού γραμμένα με αρκετό συναίσθημα σε ένα ποίημα. Γεια σου Ηρόδοτε με τα ωραία σου!
Καλημέρα Νίκο,
Έχεις δίκιο. Δεν θυμάμαι τις τεχνικές λεπτομέρειες εκείνου του έργου που ήταν πολύ δύσκολο στην υλοποίησή του, αλλά όλα τα υπόλοιπα που φαίνονται ασήμαντα, περνούν πολλές φορές από μπροστά μου σαν να ήταν χθες.
Φίλε μου έπρεπε να σε ακούσω τότε και να έρθω μαζί σου για να μπορώ να ακούσω και εγώ τον ηχο απο τις καμπάνες . Πόσα χρόνια περασαν και τα θυμόμαστε σαν να ήταν χθες.
Δεν πειραζει που δεν ανηκω στην τεχνικη ομαδα ε?
Γιατί πού ανήκεις; Σε τεχνική εταιρεία ήσουν, είσαι και θα είσαι! Και μάλιστα ο… χρηματοδότης!
Καλημέρα Δημήτρη!
Ηρόδοτε καλημέρα ! Εχω στειλει και άλλο μηνυμα αλλα μου γυρισε πισω.Μια είναι η ουσια! Στην Πολωνια, σε σχεση με Λιβυη , Ιρακ ή κρατη γενικα της Μεσης Ανατολης, περναγαμε σαν Βασιλιαδες !
φιλια σε ολη την παρεα του Gliwice .
Συμφωνώ!
Και μερικές άλλες σαν βασίλισσες…