Αυτές τις μέρες γίνεται περί του χάους λόγος

και εξ ανάγκης γίνομαι λοιπόν και…  χαο-λόγος !

Μέσ’ απ’ τους στίχους τους λιτούς, τους μαλακούς και πράους,

ξανοίγομαι στην άβυσσο και στ’ άπειρο του… χάους!

***

Μήπως και βρω τις άκρες του και φθάσω εις το τέλος,

να εντοπίσω το… δεξί ή το… ζερβό του σκέλος,

να ‘δω αν έχει… οροφή, κολώνες και πιο κάτω,

θεμέλια και πέδιλα κι αντί για τρύπα…, πάτο!

***

Ο Παντοκράτωρ φίλοι μου, προ αμετρήτων χρόνων

με ένα νεύμα Θεϊκό και για την τάξη μόνον,

διέλυσε το έρεβος κι ως Αρχιτέκτων πρώτος,

αφάνισε την άβυσσο κι εφώτισε το σκότος !

***

Γι’ αυτό λοιπόν, ως ποιητής δεινός και πνευματώδης,

φρονώ πως η κατάσταση του κόσμου η χαώδης,

χρειάζεται τον Ύψιστο να την τακτοποιήσει

και ως Θεός ως γεγονός, ίσως μας… ελεήσει !

Ο Παγκυπριώτατος