Ηροδότου Ιστορίες: Ο πύραυλος…!

  • «Καλά, δεν ντρέπεσαι; Ογδονταπέντε χρονών…»

Ήταν πολύ προσβλητική η παρατήρηση του προέδρου του δικαστηρίου στην Καλαμάτα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο ο κατηγορούμενος εξερράγη. Σηκώθηκε πάνω και με έντονο ύφος διαμαρτυρήθηκε.

Μα ας βάλουμε τα γεγονότα στη σωστή σειρά.

Ο κύριος Παναγιώτης ήταν ένας γεροδεμένος άνδρας, στα ογδονταπέντε του χρόνια, ηλιοκαμένος και με ένα μουστάκι περιποιημένο, δυο πήχες. Του Κολοκοτρώνη αν το ξέρετε, ήταν ένα  και το αυτό. Στο χωριό αυτό που εκτυλίχθηκε η ιστορία, στην Μεσσηνιακή Μάνη, άρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται μπαράκια, ταβερνούλες και τα παρόμοια, η νεολαία του χωριού ήταν όλοι κι όλοι καμιά δεκαριά άτομα, μα μαζί τους συχνά διασκέδαζαν και άλλοι, που είτε ήταν εργένηδες ή χήροι, είτε παντρεμένοι που το έσκαγαν από το σπίτι για ένα βραδινό γλεντάκι!

Ο κύριος Παναγιώτης ήταν σε όλη του την ζωή εκεί στο χωριό, η γυναίκα του είχε πεθάνει προ πολλού, η δουλειά του δε, ήταν να φτιάχνει καμίνια για ξυλοκάρβουνα με τον παραδοσιακό τρόπο, στοιβάζοντας σε σχήμα κώνου τα ξύλα. Αυτό έμαθε να κάνει και το έκανε πολύ καλά. Καρβουνιάρης από παιδί!

Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος, κανένα δεν έβλαφτε, όλοι τον αγαπούσαν και όλοι είχαν ένα καλό λόγο για τον ήρωα της αληθινής Ιστορίας του Ηρόδοτου.

Περπατούσα πριν από μερικά χρόνια με τους θείους της γυναίκας μου στα δρομάκια του χωριού τους κάνοντάς μου συγχρόνως και την σχετική ξενάγηση, εδώ η Εκκλησία του χωριού της Παναγίας που γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο, η πλατεία, τα καφενεία που άνοιγαν μόνο το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα, το δημαρχείο, το σχολείο με τα λίγα παιδάκια, τα ένα-δυο μπακάλικα που είχαν ότι ζητήσεις (!), τα ελαιοτριβεία που υπήρχαν αρκετά, όταν εμφανίστηκε το ξέφωτο με τα καμίνια.

  • «τι είναι εδώ;» ρώτησα.
  • «εδώ είναι τα καμίνια για παρασκευή ξυλοκάρβουνων κι αυτός που δουλεύει εκεί είναι ο… πύραυλος!» δείχνοντάς μου τον κύριο Παναγιώτη, ολόμαυρο από τα κάρβουνα αφ’ ενός και από τον ήλιο του Αυγούστου, αφ’ ετέρου.
  • «πύραυλος;» ξαναρώτησα.
  • «ναι, αυτό είναι το όνομά του, έτσι τον ξέρουν όλοι, ένας Παναγιώτης… πύραυλος πραγματικός που παρασκευάζει ξυλοκάρβουνα!»

Ένα βράδυ πίνανε τα ποτά τους πέντε με έξι άτομα σε κάποιο από τα μπαράκια του χωριού, μαζί τους και ο κύριος Παναγιώτης, αλλά πως τους ήρθε στο μυαλό, κατάφεραν και έπεισαν και τον ογδονταπεντάχρονο φίλο τους να τους ακολουθήσει σε άλλη πονηρή πλέον διασκέδαση, στην Καλαμάτα! Τριάντα περίπου χιλιόμετρα μακριά τους ήταν η Καλαμάτα, μισή ώρα δρόμος, μπήκανε στα αυτοκίνητά τους και βρέθηκαν να διασκεδάζουν με νεαρές… καλλιτέχνιδες, σε καμπαρέ της πόλης!

Ήταν όλοι στουπί από το ποτό, όταν εισέβαλε η αστυνομία στο καμπαρέ, στις τέσσερις και τέταρτο το πρωί, αφού ο κύριος Παναγιώτης με την παρέα του είχαν… εκτροχιασθεί και ενοχλούσαν… πονηρά τα κορίτσια στο μαγαζί!

Στο αυτόφωρο, η κατηγορίες έπεφταν σαν καταπέλτης η μια μετά την άλλη, με τον κύριο Παναγιώτη να γίνεται ο μεγάλος πρωταγωνιστής, αφού ο δικαστής με αυστηρό τόνο, όταν άκουσε την ηλικία του – ογδονταπέντε χρονών – του φώναξε:

  • «δεν ντρέπεσαι; Ογδονταπέντε χρονών, τι γυρεύεις σε τέτοια μέρη, γέρος άνθρωπος;»
  • «ααα, όλα κι όλα κύριε πρόεδρε με προσβάλλεις και μην με βλέπεις έτσι, εγώ από την μέση και κάτω είμαι… πύραυλος!»

Δεν τον κράτησαν άλλο, αφέθηκε ελεύθερος αφού όλοι στο δικαστήριο, ακούγοντας τον… πύραυλο, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα!

Όμως ο «πύραυλος» του έμεινε, έτσι τον φώναζαν όλοι και έτσι απαντούσε όταν τον ρωτούσαν πως λέγεται!

Ακόμα μια αληθινή Ιστορία που μου την διηγήθηκαν οι θείοι της γυναίκας μου Κώστας και Μιχάλης που δεν είναι πια στη ζωή. Βέβαια, έβαλα και το απαραίτητο.. αλατοπίπερο, έτσι για περισσότερο ενδιαφέρον!

Ηρόδοτος Χρυσάνθου