Ηροδότου Ιστορίες: Η Εφημερίδα μας!

Τις βρήκα κιτρινισμένες!

Εντάξει, μα μετά από 38 χρόνια πάλι καλά που μπορούν να διαβαστούν με την ίδια ευκολία που τις παίρναμε στα χέρια μας, τότε στον «κάμπο» του Σουάννι στην Τρίπολη της Λιβύης!

Και τι δεν θυμήθηκα όταν άρχισα να διαβάζω τα κείμενα! Οι ήρωες μιας εποχής που πέρασε όμως ανεπιστρεπτί παρελαύνουν ολοζώντανοι και ας μην το παρακάνω, γιατί φορτίζομαι συναισθηματικά που βλέπω έναν- έναν στα φύλλα της σατιρικής εφημερίδας ΤΟΥ-ΤΟΥ (του-τού), ο καθένας με την δική του ιστορία, αυτή που απομονώθηκε και μπήκε στις στήλες της χειρόγραφης τετράφυλλης εφημερίδας, που θα είχε ως στόχο μοναδικό, να προκαλέσει γέλιο, άντε και το λιγότερο κάποιο χαμόγελο. Ποτέ όμως δεν είχε σκοπό να κοροϊδέψει και να δυσαρεστήσει κανέναν.

Τρεις οι εκδότες, Χρυσάνθου, Παναγίδης, Χρυσοστόμου, που έδωσαν και το όνομα στον… εκδοτικό οργανισμό, ΧΡΥ-ΠΑΝ-ΧΡΥ…! Τότε δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο το κέφι και το μεράκι μιας απίστευτης παρέας που βρέθηκε στην Λιβύη με την Εταιρεία Ιωάννου και Παρασκευαίδης, όχι βέβαια για να εκδίδουν… εφημερίδες, αλλά για δουλειά. Μαζί με την δουλειά όλοι και το τονίζω όλοι, περιμένανε την εφημερίδα και είχαμε κιόλας εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και παραπόνων γιατί… αργούσε!

Η Του-Τού κυκλοφορούσε σε αρκετές χώρες, που αν τις θυμούμαι καλά ήταν η Ελλάδα, η Κύπρος, η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, η Βρετανία και όλα τα εργοτάξια της Εταιρείας στην Λιβύη.

Τα τηλέφωνα στην Λιβύη ήταν πολυτέλεια! Για να πάρει κάποιος γραμμή έπρεπε να κάμει προσευχή και μετάνοια! Η επικοινωνία μας στην ενδοχώρα γινόταν κυρίως με ασυρμάτους.

Κάποια στιγμή κτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο μου. Ο Ινδός τηλεφωνητής με ενημέρωσε πως είχα γραμμή από την Λευκωσία. Παράξενο, ποιος να ήταν;

  • «Ο κύριος Ηρόδοτος;» άκουσα κάποιον να ρωτά.
  • «Μάλιστα! Ποιος είστε;» αποκρίθηκα.
  • «Ο Γώγος Παρασκευαίδης και έχω παράπονο από εσένα! Δεν μου έχετε στείλει αρκετές εφημερίδες και έχω πρόβλημα, με τα εργοτάξια στις άλλες Αραβικές χώρες!» ήταν η έντονη παρατήρηση του.

 Ζήτησα συγνώμη και υποσχέθηκα στον μακαρίτη πλέον Γεώργιο Παρασκευαίδη πως σύντομα θα είχε περισσότερα φύλλα της Του-Τού να τα στείλει όπου αυτός ήθελε!

Μυσταγωγία η ετοιμασία της τριμηνιαίας εφημερίδας! Σε χαρτί σχεδιάσεως, με πενάκι Rotring και μελάνια, βράδια ολόκληρα καθόμασταν οι τρεις… εκδότες και γράφαμε τα κείμενα, σχεδιάζαμε τις φιγούρες που μας ενέπνευσαν στο γράψιμο και συνάμα είχαμε το νου μας μη μας πιάσουν επ’ αυτοφώρω και μαθευτεί το περιεχόμενο…! Είχαμε βέβαια και… Υπεύθυνο Λογοκρισίας, τον Γιώργο Δημητρίου που δεν αφαίρεσε ούτε ένα κόμμα από τα κείμενα! Ποτέ!

Όταν δε, έφτανε η μέρα της κυκλοφορίας γινόταν χαμός! Τυπογραφεία φυσικά δεν είχαμε, παρά μόνον μια φωτοαντιγραφική μηχανή στο γραφείο που συνήθως παρουσίαζε προβλήματα και αναγκαζόμασταν να κάνουμε τις εκτυπώσεις αργά τις νύκτες γιατί την μέρα, θα έβλεπαν όλοι αυτά που σκαρώσαμε!

Υπήρχαν και απρόοπτα κατά την διάρκεια της εκτύπωσης! Όπως παραδείγματος χάριν όταν ξεκολλούσαν οι φωτογραφίες από το χαρτί και το αποτέλεσμα ήταν να μπαίνει το κεφάλι στα… πόδια! Ή τα χέρια να κολλούσαν στο κεφάλι…! Κάναμε και το απαραίτητο… μοντάζ, το photoshop δεν ξέραμε τι είναι, μα το αποτέλεσμα ήταν αριστουργηματικό!

Γιορτή μεγάλη και στην παρουσίαση κάποιας έκδοσης! Μέχρι και κληρώσεις κάναμε, με δώρα φτωχικά βέβαια, μα ευπρόσδεκτα και καλοδεχούμενα από όλους, κυρίως τις γυναίκες του προσωπικού της Εταιρείας, που είχαν το… προνόμιο της μοναδικής αυτής διασκέδασης! Σε μια χώρα που όπως είπαμε πιο πάνω δεν είχε ούτε τηλέφωνα!

Κρατώ ξανά σήμερα τις σελίδες της Του- Τού! Μπορώ να πω ότι δακρύζω κιόλας. Πόσοι είναι σήμερα εν ζωή; Πόσοι έχουν μετοικήσει αλλού αφήνοντας τον μάταιο τούτο κόσμο; Μα να που αίφνης όλοι ζωντανεύουν και μου μιλούν όπως τότε, βγαίνουν από τα ξεχασμένα κιτρινισμένα φύλλα της μοναδικής αυτής εφημερίδας, που είμαι βέβαιος πως ποτέ άλλος κανένας δεν επιχείρησε να εκδώσει με τα πλέον φτωχικά μέσα που διαθέταμε.

Παρουσιάζονται μπροστά μου με τα ρούχα της δουλειάς, με τα σκονισμένα από την άμμο της Λιβύης αυτοκίνητα και μηχανήματα, τα άλλοτε λαμπερά χαρούμενα πρόσωπα και άλλοτε τα λυπημένα και κουρασμένα, με εκείνη την όρεξη που διέθεταν ώστε να ορθοποδήσουν μετά από τον ξεριζωμό από την Τουρκική εισβολή στην πατρίδα μας.

Χαιρετώ όμως και τους άλλους δύο… εκδότες, τον Παναγιώτη και τον Ανδρέα. Τους θυμήθηκα και αυτούς που μαζί δώσαμε ζωντάνια στο προσωπικό της Εταιρείας J&P (overseas) Ltd, μια φορά κι έναν καιρό! Στο Σουάννι της Τρίπολης, που σήμερα όμως είναι αδύνατον να πάμε. Τότε σε μια εποχή δύσκολη για όλους, μα τα καταφέρναμε!

Τα πενάκια Rotring τα έχω ακόμα. Μου φαίνεται πως θα δοκιμάσω μήπως γράφουν μετά από τόσα χρόνια…!

Ηρόδοτος Χρυσάνθου