Ηροδότου αληθινές Ιστορίες: Σύστημα Γιαννάκη Λεωνίδα…!

Το έχω πει και το έχω γράψει πολλές φορές! Όσοι έζησαν από κοντά την μαγεία του αγροτικού ποδοσφαίρου είναι βέβαιο πως όσα είδαν και βίωσαν δεν μπορούν να τα ξεχάσουν, σε μια περίοδο που μια κόκα κόλα ήταν η ακριβή επιβράβευση της ποδοσφαιρικής ικανότητας των παικτών μιας ομάδας. Και πολλές φορές, όχι μόνον μια κόκα κόλα…, διαβάστε παρακάτω.

Η ποδοσφαιρική ομάδα του πάλαι ποτέ μικρού χωριού μας, στο Ζακάκι της Λεμεσού – Απόλλων Ζακακίου λεγόταν τότε – από την δεκαετία του ‘60, συμμετείχε στο αγροτικό πρωτάθλημα, μα είναι περιττό να σας πω ότι, ακόμα και οι στολές που φορούσαμε ήταν τόσο πολύ ανομοιόμορφες που αρκετές φορές ο διαιτητής αναγκαζόταν να μας πει να τις βγάλουμε, καλύτερα να παίζαμε «τίτσιροι» (γυμνοί) από την μέση κι επάνω. Σε γήπεδα χωράφια, στρωμένα με χαβαρόχωμα (δηλαδή σκληρό υλικό οδοστρωσίας!), ξεδίπλωναν οι ποδοσφαιριστές τις ικανότητες και το ταλέντο τους. Θαύμα θα ήταν εάν κάποιος φορούσε ποδοσφαιρικά παπούτσια, μα και ακόμα μεγαλύτερο θαύμα θα ήταν εάν μαζευόμαστε έντεκα για σχηματισμό ομάδας!

Έζησα από κοντά την ομάδα αυτή, εξ άλλου κάποια περίοδο υπήρξα και ποδοσφαιριστής της, ακόμα έχω στο συρτάρι μου και το Δελτίο Ποδοσφαιριστή. Κάθε φορά που το βρίσκω, θυμούμαι και μια διαφορετική ιστορία. Οι βετεράνοι πλέον παίκτες, συζητούμε πολλές τραγελαφικές καταστάσεις, που τελειωμό δεν έχουν και εάν τότε ήταν κάπως φυσιολογικές, σήμερα μόνον γέλια προκαλούν και ευθυμία. Οι νεότεροι δε, όταν ακούουν τις ιστορίες αυτές δεν τις πιστεύουν. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινές, όπως αυτή που θα μάθετε τώρα.

Το ματς ήταν προγραμματισμένο να γίνει μια Κυριακή του Ιανουαρίου σε ένα γήπεδο αρκετά μακριά από το δικό μας, εκτός έδρας δηλαδή, σε ένα ορεινό χωριό του Τροόδους που συνήθως τον χειμώνα ήταν χιονισμένο και η σκέψη και μόνο πως θα παίζαμε σε συνθήκες… Σιβηρίας, μας καταρράκωνε το ηθικό! Αλλά εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και το λεωφορείο με τους παίκτες ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Ως εκ θαύματος είχαν μαζευτεί δεκατέσσερις ποδοσφαιριστές, είχε η ομάδα και πάγκο, είχε και… προπονητή που έκανε και τον γιατρό, τον φυσιοθεραπευτή, τον παράγοντα του ποδοσφαίρου, μα ήταν και πρόεδρος του Συλλόγου! Όλα μαζί σε ένα.

Ένας από τους απ’ έξω, θα κρατούσε και ένα κουβά μεταλλικό γαλβανιζέ, γεμάτο με νερό, ένα σφουγγάρι μα δεν θυμούμαι εάν υπήρχε οξυτζενέ και ιώδιο. Θα ήταν δηλαδή ο σικλέρ που θα έτρεχε μέσα στο γήπεδο όταν υπήρχε ανάγκη. Οι τραυματισμοί ήταν αναπόφευκτοι. Ειδικά σε γήπεδα τέτοια. Οι παίκτες έδιναν κυριολεκτικά και το αίμα τους!

Αδύνατη φαινόταν η γηπεδούχος ομάδα, είχαν συλλεχθεί οι σχετικές πληροφορίες, το δε σύστημα που αποφασίστηκε να παίξει η ομάδα ήταν… απλό! Να κάνουν οι παίκτες το ένα-δύο. Επιστήμη ολόκληρη. Δεν το μάθαινε κανένας στην προπόνηση γιατί απλώς, προπονήσεις δεν γινόντουσαν!

Ο αγώνας άρχισε, τα γύρω βουνά ήταν σκεπασμένα με χιόνι, ευτυχώς όμως που το κρύο δεν επηρέασε την δική μας ομάδα, πετούσε κυριολεκτικά και με το ενδεδειγμένο σύστημα… ένα-δύο, το πρώτο ημίχρονο τελείωσε εφτά – μηδέν υπέρ της φιλοξενούμενης ομάδας του Ζακακίου. Είχαμε ακόμα ένα ημίχρονο, για να δούμε την συνέχεια…

Διάλειμμα ήταν, προσφέρθηκαν αναψυκτικά, κόκα κόλα, κεοβίτα και πορτοκαλάδα Κεάν, δεν χρειαζόταν να είναι του ψυγείου, ο καιρός φρόντιζε γι’ αυτό, οι παίκτες και των δύο ομάδων έπαιρναν τις οδηγίες για το δεύτερο και σημαντικότερο όπως αποδείχτηκε, ημίχρονο. Ο πρόεδρος, προπονητής, γιατρός, φυσιοθεραπευτής και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε πως ήταν, μαζί με τα αναψυκτικά κερνούσε και τσιγάρα! Ναι, όπως το διαβάζετε, γιατί επικρατούσε η αντίληψη τότε πως, ένα τσιγαράκι στην ανάπαυλα θα ξεκούραζε τους ποδοσφαιριστές! Μα τον Θεό.

  • «Εεε, κοιτάξτε να δείτε! Το σκορ νομίζω να το κρατήσουμε στο εφτά – μηδέν, δεν υπάρχει λόγος να βάλουμε κι άλλα τέρματα.» Ήταν ο… προπονητής μας και συνέχισε.
  • «Για να… διαφυλάξουμε το σκορ, αποφάσισα να αλλάξουμε το σύστημα. Όχι άλλο ένα-δύο». Άκουγαν οι παίκτες έκπληκτοι. Ορισμένοι δεν κατάλαβαν, υπήρχε και το επιδόρπιο.
  • «Ο πρόεδρος της γηπεδούχου ομάδας είναι ψευτοσυμπέθερος, το σωματείο που μας φιλοξενεί είναι φιλικό, ε, να μην το παρατραβήξουμε κιόλας. Οι παίκτες λοιπόν της άμυνας θα πάνε στην επίθεση και οι επιθετικοί να πάνε στην άμυνα»! Τι αλλαγή συστήματος Θεέ μου, θα την ζήλευαν πολλοί σύγχρονοι προπονητές με πτυχία και όχι μόνον.

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε, εντάξει το τελικό σκορ έφτασε στο έντεκα – μηδέν, μέχρι και ο τερματοφύλακας μας έβαλε γκολ, αφού ανέβηκε και αυτός στην επίθεση. Τέτοια κατάσταση δεν είχε κανένας ξαναζήσει, στο τέλος όμως όλοι παραδέχτηκαν πως η αλλαγή του συστήματος… πέτυχε! Όχι παίζουμε.

Η αληθινή αυτή ιστορία του Ηρόδοτου ελπίζω να αρέσει και σε σας. Μια ιστορία του 1970, που πολλές φορές σήμερα λέγεται και ξαναλέγεται μεταξύ των πρωταγωνιστών της, των παικτών δηλαδή, που αναπολούν την περίοδο εκείνη, την αυθεντική του ποδοσφαίρου, που από τις αλάνες και τα χωράφια ξεπήδησαν ταλέντα και παικταράδες που στελέχωναν μεγαλύτερες ομάδες, όπου εκεί τουλάχιστον φορούσαν ομοιόμορφες φανέλες και σορτσάκια αλλά και παπούτσια του ποδοσφαίρου. Πολυτέλεια.

Ο Γιαννάκης Λεωνίδα ήταν ο Πρόεδρος, ο προπονητής, ο ποδοσφαιρικός παράγων, ο γιατρός και οτιδήποτε άλλο φανταστείτε όπως είπαμε πιο πάνω, ένας αξιαγάπητος αγνός άνθρωπος, ικανότατος και οξυδερκής που ενέπνεε και καθοδηγούσε όσο μπορούσε τα νέα παιδιά τότε, να ασχοληθούν με την μπάλα και για αρκετά χρόνια κρατούσε τον Σύλλογο ζωντανό και δραστήριο, με εκδηλώσεις αθλητικές, κοινωνικές και Εθνικές. Δίκαιη πέρα για πέρα η πρόσφατη, μετά θάνατον όμως, βράβευσή του από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Παρεμπιπτόντως όλοι μας, πεθυμούμε μια Κεοβίτα και ένα τσιγάρο Craven A. Όπως ακριβώς τότε. Πιστέψτε με!

Ηρόδοτος Χρυσάνθου