Ηροδότου αληθινές Ιστορίες

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη…!

Εκείνο το πρωϊνό της 22ας Σεπτεμβρίου του 1971, αφού είχα ετοιμάσει το στρατιωτικό μου σακίδιο από το προηγούμενο βράδυ, κοίταξα για τελευταία φορά τον θάλαμο με τα μεταλλικά κρεββάτια, που γυάλιζαν από καθαριότητα μα και μύριζαν περισσότερο, από το πετρέλαιο που βάζαμε για να σκοτώσουμε τους κοριούς που μας ταλαιπωρούσαν για 63 μέρες στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων στην Γεροσκήπου της Πάφου.

Τρεις εβδομάδες πριν, είχαμε ορκιστεί, έτσι ο καθένας μας θα πήγαινε στην μονάδα του. Θα μπορούσα και να μην γράψω την αληθινή αυτή ιστορία, αλλά μια σειρά από συμπτώσεις που μέχρι σήμερα τις φέρνω στο νου και τις διηγούμαι, με σπρώχνουν στην καταγραφή τους.

Σύμπτωση 1:

Στο γαμήλιο ταξίδι της επιστροφής στις 18 Σεπτεμβρίου του 1971 από την Αθήνα στη Λευκωσία, η αδελφή μου με τον γαμπρό μου, κάθισαν στις τελευταίες θέσεις του αεροπλάνου της Ολυμπιακής. Τις μπροστινές που τους έδωσαν τις κατέλαβαν άλλοι…! Δίπλα τους στην ίδια σειρά, ένα ζευγάρι με δυο μικρά παιδιά. Δεν είναι παράξενο που άρχισε η γνωριμία.

  • «Πρώτη φορά πηγαίνουμε στην Κύπρο, είμαι δημοδιδάσκαλος και έχω διορισθεί εκεί!», συστήθηκε ο κύριος με την Ελλαδική προφορά. Δίπλα του η γυναίκα του δεν μίλησε, μα σύστησε μόνο τα δυο μικρά της παιδιά.

Το αεροπλάνο βρισκόταν ήδη στον αέρα, η κουβέντα είχε μετατραπεί πλέον σε φιλική, άρχισαν να μπαίνουν σε… εμπιστευτικές λεπτομέρειες, ώσπου η κυρία δεν άντεξε και…,

  • «Μην ακούτε τον άντρα μου, δεν είναι δάσκαλος, αξιωματικός είναι και πάει με μετάθεση στην Κύπρο!», είπε τάχατες χαμηλόφωνα στην αδελφή μου. Όλοι το άκουσαν στις γύρω θέσεις του αεροπλάνου!
  • «Κι ο αδελφός μου είναι νεοσύλλεκτος στρατιώτης και υπηρετεί αυτόν τον καιρό, αλλά βρίσκεται στην Πάφο. Σε ποιο στρατόπεδο θα υπηρετήσετε;», ρώτησε η αδελφή μου.
  • «Άγνωστον ακόμα, αύριο θα μου ανακοινώσουν σε ποια μονάδα θα πάω, θα είμαι ο διοικητής της», πρόσθεσε ο αξιωματικός.

Χάρηκαν όλοι για την γνωριμία, κάπου σημείωσε σε ένα χαρτάκι ο γαμπρός μου και τα ονόματα  του… κυρίου Μπάμπη και της κυρίας Μίνας, τηλέφωνα δεν αντάλλαξαν αφού δεν υπήρχαν, το αεροπλάνο προσγειώθηκε, χαιρετήθηκαν και φίλησαν τα χαριτωμένα αγοράκια που δεν πήγαιναν ακόμα σχολείο και…

  • «Καλή διαμονή στην Κύπρο!» ευχήθηκαν ο γαμπρός μου με την αδελφή μου και τέλος. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε μέχρι εκείνη την στιγμή. Μα υπήρξε συνέχεια; Για να δούμε…

Την επόμενη μέρα Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, στο τελευταίο πριν από τις μεταθέσεις επισκεπτήριο στο ΚΕΝ, ο γαμπρός μου κάποια στιγμή μου ανέφερε το περιστατικό του αεροπλάνου, αλλά δεν μου είπε ακριβώς το όνομα του αξιωματικού, κάτι σαν ΦΧ θυμόταν, αφού είχε χαθεί το χαρτάκι που ήταν σημειωμένο και το θέμα έμεινε εκεί. Που να το συγκρατήσω έστω κι αν θυμόταν ακριβώς το όνομα; Εγώ δεν ήξερα που γενικώς βρισκόμουν, αφού μάλιστα μου γνωστοποιήθηκε και η μονάδα της μετάθεσης μου και δεν ήμουν στα καλύτερα μου. Στο μακρινό  Μπογάζι…. (παραθαλάσσιο χωριό, κατεχόμενο σήμερα από τους Τούρκους).

Σύμπτωση 2:

Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, στην πόλη της Αμμοχώστου θα βρισκόταν από την επόμενη επίσης μέρα και ο γαμπρός μου με την αδελφή μου, αφού του ήρθε και αυτού για τις 21 Σεπτεμβρίου… μετάθεση για το νέο εργοτάξιο κατασκευής του ξενοδοχείου Golden Sand με την κατασκευάστρια εταιρεία J&P…!

Σύμπτωση 3:

Εκείνο το πρωϊνό της Τετάρτης 22 Σεπτεμβρίου του 1971, αφού είχα ετοιμάσει το στρατιωτικό μου σακίδιο από το προηγούμενο βράδυ, κοίταξα για τελευταία φορά τον θάλαμο με τα μεταλλικά κρεββάτια, που γυάλιζαν από καθαριότητα μα και μύριζαν περισσότερο, από το πετρέλαιο που βάζαμε για να σκοτώσουμε τους κοριούς που μας ταλαιπωρούσαν για 63 μέρες στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων στην Γεροσκήπου της Πάφου. Σε λίγο… φορτωθήκαμε στα στρατιωτικά οχήματα μεταφοράς. Οκτώ ώρες ταξίδι, αφού το αυτοκίνητο έκανε σταθμούς για να… ξεφορτώσει στρατιώτες για άλλες μονάδες που βρισκόντουσαν στην διαδρομή. Λεμεσός, Λάρνακα, Αμμόχωστος, Τρίκωμο, Μπογάζι. Έκανε όμως και… έξτρα σταθμούς γιατί η μηχανή υπερθερμαινόταν και έπρεπε συχνά να κρυώνει. Βράδυ φτάσαμε στο Μπογάζι, πτώμα στην κούραση και νηστικοί. Φάγαμε(;) φακές. Το έχω γράψει σε άλλη ιστορία μου.

Σύμπτωση 4:

Χαράματα στο νέο στρατόπεδο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, το πρώτο πράγμα που έκαμα ήταν μια… αναγνώριση της περιοχής. Η ήρεμη θάλασσα γυάλιζε λίγα μέτρα πιο κάτω, νότια στο βάθος λαμπυρίζανε ακόμα τα φώτα του Βαρωσιού, μια απαλή ομίχλη που υπήρχε είχε αρχίσει να διαλύεται με το φως της μέρας, τα κοκόρια της περιοχής συναγωνίζονταν το ένα με το άλλο για το ποιο θα ξυπνούσε τον κόσμο νωρίτερα και βόρεια το κάστρο της Καντάρας στον αγέρωχο Πενταδάκτυλο. Φώτα, αρκετά φώτα τρεμόπαιζαν στους πρόποδες του Πενταδακτύλου που σιγά-σιγά έσβηναν το ένα πίσω από το άλλο. Εικόνες που δεν ξεθώριασαν μέχρι σήμερα. Σιγά, που θα τις ξεχνούσα. Ένας φρουρός στην σκοπιά του μου μίλησε “ο Διοικητής από σήμερα θα είναι καινούργιος, πρώτη του ημέρα . Δεν ξέρω το όνομα του”.

Σύμπτωση 5:

Ξύπνα λεβέντη μου τσολιά! Εγώ ήμουν από ώρα ξύπνιος. Ο σαλπιγκτής του στρατοπέδου με όση δύναμη είχε μας καλούσε για το πρωϊνό ξύπνημα και ετοιμασία για την πρωϊνή αναφορά του τάγματος. Ήμουν έτοιμος, είχα εξοικειωθεί ήδη με το περιβάλλον, άντε να δούμε τι θα γίνει. Ο Υπασπιστής διάβασε την ημερήσια διαταγή. Ο νυν Διοικητής ΑΒ έφευγε, ήταν η τελευταία του αναφορά. Στο καλό να πάει ο άνθρωπος, αλλά ποιος θα ερχόταν στην θέση του; Αναμείνατε στο ακουστικό σας…! Ο Υπασπιστής διαβάζει τώρα την ημερήσια διαταγή του νέου Διοικητού και καταλήγει:

– «Τάγμα προσοχή! ΦΧ, αντισυνταγματάρχης, διοικητής». Μάλιστα, κάτι μάθαμε.

Τηλέφωνα δεν υπήρχαν το έτος 1971, υπήρχαν όμως ασύρματοι. Μήνυμα κατά το μεσημέρι από το διοικητήριο. Με ζητούσαν στον ασύρματο, στην άλλη άκρη ο γαμπρός μου που είχε πάει στο κοντινότερο στρατόπεδο της Αμμοχώστου για να βρει ασύρματο. Ακόμα ακούω εκείνη την φωνή, από το… υπερπέραν:

  • «ΦΧ λέγεται ο αξιωματικός, βρήκα το χαρτάκι…!». Αμάν, άκουσα καλά;

Τι κάνω τώρα; Ο ΦΧ του αεροπλάνου θα ήταν ο Διοικητής μου. Δεν το σχολίασα στον ασύρματο, δεν ανέφερα λέξη. Τόση σύμπτωση; Μάλλον κάποιο λάθος υπάρχει!

  • «Το απόγευμα θα έρθουμε να σε δούμε στο Μπογάζι, είμαστε σχετικά κοντά», αυτό μου είπε ο γαμπρός μου από τον ασύρματο. Τι συμπαράσταση προς τον στρατιώτη!

Στις έξι και δέκα το απόγευμα με ειδοποίησαν από την Πύλη του στρατοπέδου πως είχα επισκέψεις. Το και το, είπα στον γαμπρό μου. Ο αξιωματικός ΦΧ είναι εδώ! Σε λίγο καφέδες και λοιπά, βρισκόντουσαν στο γραφείο του Διοικητού. Κι εγώ εκεί! Οι μισοί στρατιώτες του τάγματος με έβλεπαν με… μισό μάτι. Οι άλλοι μισοί δεν ήθελαν καν να με βλέπουν! Αλλά, που έφταιξα;

Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν… αναμενόμενα! Τέσσερις μέρες τιμητική άδεια αμέσως γιατί ήμουν άριστος στρατιώτης.

Συμμετοχή στις γραπτές εξετάσεις για εκπαίδευση στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στην Κρήτη. Πέτυχα!

Προφορική εξέταση και συνέντευξη για την τελική επιλογή των υποψηφίων αξιωματικών για την ΣΕΑΠ. Πέτυχα!

Αποστολή στην Σχολή και μετά από 22 εβδομάδες Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Πέτυχα και εδώ!

Οι συμπτώσεις όμως συνεχίστηκαν. Δεν θα αναφέρω όμως άλλες. Ως εδώ. Αξιοκρατικά το γράφω, «αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει»!

Όμως… «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη» είναι σύμπτωση; Ερωτώ.

Ηρόδοτος Χρυσάνθου

——————–

Οι συμπτώσεις:

  1. Η επιστροφή από το γαμήλιο ταξίδι συνέπεσε με το ταξίδι του ΦΧ για την Κύπρο.
  2. Οι αρχικές θέσεις στο αεροπλάνο που κατελήφθησαν από άλλους και οι τελικές θέσεις που ήταν δίπλα από την οικογένεια του ΦΧ.
  3. Η μετάθεση του γαμπρού μου για εργασία στην Αμμόχωστο, μια μέρα πριν από την δική μου για το Μπογάζι.
  4. Η μετάθεση του ΦΧ ως διοικητού στο στρατόπεδο, την ίδια μέρα με την δική μου στο ίδιο μέρος.
  5. Το χαμένο χαρτάκι που βρέθηκε τελικά, με το όνομα του ΦΧ, την πρώτη μέρα της μετάθεσης μου στο Μπογάζι.
  6. Ο ασύρματος που… λειτούργησε. Θαύμα!
  7. Η… πολυλογού κα Μίνα, σύζυγος του ΦΧ που δεν καταλάβαινε από μυστικές αποστολές…! Εάν δεν μιλούσε, όλα τα πιο πάνω δεν θα είχαν σήμερα νόημα.