Ηροδότου αληθινές Ιστορίες: Το Μαύρο Πουκάμισο!

«Ο προβληματισμός του ήταν μεγάλος! Σχεδόν φαινόταν σαν ένα απροσπέλαστο εμπόδιο, σαν ένα χαμένο κομμάτι του παζλ, σαν τον βασικό παίκτη μιας ομάδας που τραυματίστηκε σοβαρά ή σαν τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας που παραιτήθηκε πριν γυρίσει την τελευταία σκηνή!»

Ο Απρίλιος του 1998, βρήκε πολλούς από εμάς τους φίλους και οπαδούς της Αθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως, για μια ακόμα φορά επί των επάλξεων! Η καλαθοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ πήρε την πρόκριση για το Final Four που θα γινόταν στη Βαρκελώνη, από τις 21 μέχρι τις 23 Απριλίου. Θαυμάσια ευκαιρία για μια εκδρομή στην όμορφη πόλη της Καταλονίας. Παντού ξεσηκωμός. Από τον Έβρο στην Κρήτη και από την Κέρκυρα στην Κύπρο. Όπως δηλαδή συμβαίνει πάντα, όταν πρόκειται για την ΑΕΚ…!

Μέσα στους τόσους ξεσηκωμένους, ήταν και ο φίλος Κωστάκης Σολομώντος, Πρόεδρος τότε, του Παγκυπρίου Συνδέσμου Φιλάθλων ΑΕΚ στη Λεμεσό. Κατέφθασε οργανωμένος και πλήρως εξοπλισμένος με το γνωστό πανό του Παγκύπριου «ΚΥΠΡΟΣ = ΑΕΚ» στις αποσκευές του από την Λεμεσό στην Αθήνα. Μια μέρα πριν την αναχώρηση όλων μας για την Βαρκελώνη. Απαραίτητη ήταν και μια επίσκεψη το απόγευμα της ίδια μέρας στην μπουτίκ της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, για ενδεχόμενη προμήθεια περισσότερου κιτρινόμαυρου εξοπλισμού για το ταξίδι της επόμενης μέρας.

Δεν θυμούμαι τι ακριβώς πήραμε εγώ με την γυναίκα μου, που και αυτή θα ερχόταν μαζί μας στη Βαρκελώνη, αλλά θυμάμαι πολύ καλά το μαύρο πουκάμισο τύπου Polo που αγόρασε ο Κωστάκης από το κατάστημα. Ένα ωραιότατο πουκάμισο με κεντημένο το μαγικό τρίγραμμα ΑΕΚ με κίτρινα γράμματα στα αριστερά. Ένα πουκάμισο που η θύμηση του μου δίνει σήμερα την ευκαιρία να το κάνω πρωταγωνιστή της αληθινής ιστορίας του Ηρόδοτου. Μετά από 25 χρόνια. Σαν να ήταν χθες…!

Η υπέροχη Βαρκελώνη, με την θαυμάσια πλατεία της Καταλονίας, ο καταπληκτικός της πεζόδρομος Ramblas, το Ολυμπιακό της στάδιο εκεί όπου η Βούλα Πατουλίδου πήρε το χρυσό μετάλλιο, η νέα και η παλιά πόλη, η κουλτούρα του κόσμου, η ζωή της ημέρας και η νυχτερινή, τα φαγητά και όλα τα υπόλοιπα, δεν ξεχνιούνται εύκολα. Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά έχουν και ένα… κερασάκι στην τούρτα, ένα μαύρο πουκάμισο με τα αρχικά ΑΕΚ.

Οι οπαδοί και των τεσσάρων ομάδων που θα συμμετείχαν στο Final Four έδειξαν την καλύτερη διαγωγή τους. Χαιρετιόμασταν μεταξύ μας, στους δρόμους της πόλης, βγάζαμε φωτογραφίες και εγώ ως ειδικός επί των δημοσίων σχέσεων μάζεψα αρκετούς από αυτούς και παρουσιαστήκαμε από το συνδρομητικό κανάλι της Filmnet σε ζωντανή δορυφορική σύνδεση με την Ελλάδα, στην μεγάλη πλατεία της Καταλονίας, με παρουσιαστή τον δημοσιογράφο Γιάννη Καραλή και ομιλητή τον Πρόεδρο μας, τον Κωστάκη. Το διάσημο πανό του Παγκύπριου Συνδέσμου, σε πρώτο φόντο!

Όλα καλά και όλα ανθηρά, οι τέσσερις ομάδες που θα συμμετείχαν στο Final Four, η ΑΕΚ από την Αθήνα, η Partizan Βελιγραδίου, η Ιταλική Kinder Bologna και η επίσης Ιταλική Benetton Treviso, ήταν πανέτοιμες! Ο πρώτος ημιτελικός αγώνας ήταν της Partizan και της Kinder. Ακολουθούσε ο δεύτερος μεταξύ της ΑΕΚ με την Benetton

Προπονητής της ΑΕΚ ο Γιάννης Ιωαννίδης. Πρόεδρος της ΑΕΚ ο Γιάννης Φιλίππου. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τους παίκτες της ομάδας μας αλλά ήταν όλοι παικταράδες. Εξ άλλου πρωταγωνιστής της ιστορίας μου είναι ένα «Μαύρο πουκάμισο»! Και σ’ αυτό εστιάζω το κείμενο.

Από το ξενοδοχείο που μέναμε βγήκαμε όλοι έτοιμοι με τα κιτρινόμαυρα χρώματά μας, σημαίες, κασκόλ, καπέλα και τα σχετικά. Ο Κωστάκης φορούσε ένα ωραιότατο μαύρο πουκάμισο και στο λαιμό το κιτρινόμαυρο κασκόλ του. Όλα θαυμάσια λοιπόν, το πούλμαν ήδη βρισκόταν μπροστά από το κλειστό στάδιο της Βαρκελώνης San Jordi.

Μετά από 25 χρόνια ξανάβαλα το video με τα κυριότερα στιγμιότυπα για να τα θυμηθώ, μα κυρίως για να δω το κυνηγητό της αστυνομίας και την αναίτια επίθεσή εναντίον των φιλάθλων της ΑΕΚ, αφού δεν υπήρξε οποιαδήποτε πρόκληση από εμάς. Ρώτησα τον επικεφαλής των αστυνομικών:

  • «Γιατί μας κτυπάτε;»
  • «Για να μην κάμετε επεισόδια…» ήταν η απάντησή του. Παντού και πάντοτε ακούμε τις ίδιες μ@λ@κίες!

Σημασία είχε τώρα πως είμαστε στις θέσεις μας. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ψηλά επάνω στις κερκίδες, γνωστοί μα και άγνωστοι, πήγαμε εκεί για ένα σκοπό. Να βοηθήσουμε την ομάδα μας να πάρει την κούπα! Χιλιάδες Έλληνες, Σέρβοι, Ιταλοί αλλά και Ισπανοί, παρόλο που δεν συμμετείχε Ισπανική ομάδα στο Final Four. Η ατμόσφαιρα φανταστική, μέσα σε αθλητικά πλαίσια, βάλαμε τον Σταυρό μας και ο ημιτελικός αγώνας άρχισε.

Οι πανηγυρισμοί σε κάθε καλάθι της ΑΕΚ, θύμιζαν περισσότερο γκολ ποδοσφαιρικού αγώνα. Έντονοι πανηγυρισμοί, όπως ξέρουν οι οπαδοί μας σε κάθε περίπτωση. Ο αγώνας εξελισσόταν ευνοϊκά. Η ΑΕΚ ήταν μπροστά, τι ωραία που περνούσαμε! Αλλά, ω! Του θεάματος! Το πουκάμισο του Κωστάκη σε κάθε του κίνηση, σκιζόταν. Αμέτρητα σκισίματα, πάνω – κάτω, μπροστά – πίσω, στα μανίκια, στις μασχάλες, παντού! Ένα μαύρο πουκάμισο… διαμπερές! Σκιζόταν το ύφασμα λες και ήταν καμωμένο από… χαρτί! Η κάθε κίνηση του Κωστάκη συνοδευόταν και από ένα… χρατς και το πουκάμισο είχε γίνει σουρωτήρι. Έγινε κουρέλι! Μα πώς γινόταν ένα τέτοιο ακριβό ολοκαίνουργιο πουκάμισο να έχει αυτή την εικόνα;

Ο δεύτερος ημιτελικός αγώνας, αυτός της ΑΕΚ ήταν νικηφόρος! Η ομάδα μας θα έπαιζε στον τελικό με την Kinder που νίκησε προηγουμένως την Partizan.

Στις 23 Απριλίου αρχίσαμε από πολύ νωρίς τις ετοιμασίες. Στον τελικό έπρεπε να είμαστε πανέτοιμοι. Παίκτες, προπονητές και οπαδοί. Είμαστε όλοι έτοιμοι εκτός… από το μαύρο πουκάμισο!

Τα πούλμαν βρισκόντουσαν μπροστά από το ξενοδοχείο μας, το ΑΕΚ ολέ δονούσε την ατμόσφαιρα, η Κύπρος όπως πάντα παρούσα, η ώρα περνούσε, μα ο Κωστάκης δεν φαινόταν. Πού είσαι Κώστα; Κατέβηκε στενοχωρημένος στο λόμπι του ξενοδοχείου.

«Ο προβληματισμός του ήταν μεγάλος! Σχεδόν φαινόταν σαν ένα απροσπέλαστο εμπόδιο, σαν ένα χαμένο κομμάτι του παζλ, σαν τον βασικό παίκτη μιας ομάδας που τραυματίστηκε σοβαρά ή σαν τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας που παραιτήθηκε πριν γυρίσει την τελευταία σκηνή!»

Δεν μπορούσε να αποχωριστεί το μαύρο σκισμένο πουκάμισο. Αυτό που ήταν το γούρι του στον πρώτο αγώνα, αυτό που κατά κύριο λόγο έπαιξε τον ρόλο του για την πρόκριση της ΑΕΚ στον τελικό! Και τώρα; Πως θα πήγαινε με άλλο πουκάμισο; Αυτός ήταν και ο λόγος της καθυστέρησής του. Λυπήθηκε τόσο ο Κωστάκης, αφού μέχρι και η γυναίκα μου του συμπαραστεκόταν.

  • «Δεν πειράζει Κωστάκη, δεν παίζουν τα πουκάμισα μπάσκετ. Οι παίκτες θα παίξουν»!

Το ξαναείδε η γυναίκα μου, μήπως υπήρχε κάποια περίπτωση να φτιαχτεί έστω και υποτυπωδώς, αλλά το μαύρο τυχερό πουκάμισο πετάχτηκε τελικά στα σκουπίδια.

Ο τελικός αγώνας εξελίχθηκε σε καταστροφή! Όχι τόσο γιατί χάσαμε από τους Ιταλούς, αλλά για τα δικαιολογημένα παράπονα του Κωστάκη και τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχασε το γούρικο πουκάμισο. Οι συνεχείς μονόλογοί του δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

  • «Αφού δεν φορώ το μαύρο πουκάμισο, μην περιμένετε να σηκώσουμε την κούπα»! Έλεγε και ξανάλεγε ο φίλος μας σε κάθε καλάθι των Ιταλών και σε κάθε αποτυχημένη ενέργεια των δικών μας. Κράτησαν τα παράπονά του όσο και η διάρκεια του αγώνα.

Ψέματα! Μέχρι σήμερα επιμένει πως η ήττα προήλθε από το σκισμένο πουκάμισο, που ποιος ξέρει μπορεί να βρίσκεται ακόμα στον σκουπιδοτενεκέ του ξενοδοχείου. Δεν θα το πήρε κανένας, ήταν τόσο χάλια!

Εγώ πάντως τον πιστεύω. Εάν το φορούσε, η αύρα και η θετική ενέργεια ενός πουκαμίσου θα βοηθούσε την ΑΕΚ. Αλλά η δύναμή μας εξανεμίστηκε με τα σκισίματα του. Γιατί μην μου πείτε πως και εσείς, όπως όλοι μας δεν έχουμε τα δικά μας γούρια! Πολλά έχω ακούσει και πιο πολλά έχω δει…!

Η γυναίκα μου στεναχωριέται μέχρι σήμερα που δεν είχε μαζί της το κουτί με τα βελόνια, την δακτυλήθρα και τις κλωστές, μήπως και φτιαχνόταν το ύφασμα!

Κύριε Πρόεδρε της καλαθοσφαιρικής ΑΕΚ! Εάν διαβάσεις την αληθινή αυτή ιστορία του Ηρόδοτου, παρακαλώ να επικοινωνήσεις με τον Κωστάκη. Περιμένει ανταποδοτικά μέτρα! Ένα πουκάμισο μαύρο με το κεντημένο τρίγραμμα ΑΕΚ, ας πούμε! Διότι χάσαμε την κούπα, εξ αιτίας της χαμηλής ποιότητας των πουκαμίσων που μας πουλάτε!

Ηρόδοτος Χρυσάνθου