Τον πόθο μου τον παιδικό, απόψε νιώθω πάλι,

απόψε που ο ουρανός τα γιορτινά έχει βάλει,

να ‘δω στις άβατες γωνιές του ουρανού να τρέχει,

σαν ένα μικρό παιδί,

που παίζει μόνο δηλαδή,

το μαγικό αστέρι μου κι επάνω μου να βρέχει….

***

…Χρυσόσκονη! Να λούζεται στα χρώματα το βράδυ,

σαν πίνακας φανταστικός, άυλος, στο σκοτάδι,

να μην μπορεί ανθρώπινο χέρι να ζωγραφίσει,

ούτε οι λέξεις ποιητών,

και συγγραφέων δυνατών,

να περιγράφουν τ’ όνειρο που έφτιαξε η φύση!

***

Παίρνω χαρτί κάθε χρονιά να γράψω αυτό που νιώθω,

σαν ένα τάμα ποιητή στον παιδικό του πόθο,

κάθε φορά που φωτεινά στο δρόμο λαμπιόνια

αστέρια κι έλατα ψηλά,

με βάζουν σε… γλυκό μπελά,

μ’ αδυνατώ και σκέφτομαι πως…, πέρασαν τα χρόνια!

Ο Παγκυπριώτατος