Απόψε σε θυμήθηκα κρατώντας το τιμόνι,
του φεγγαριού κοιτώ το φως κι αναπολώ τη σκόνη,
αναπολώ τη μαγική της αραπιάς τη φύση,
που με κρατά κι αλλοίμονο, δεν λέει να μ’ αφήσει!
***
Συνεπιβάτης μακρινός που κάθισε κοντά μου,
δίπλα μου στ’ αυτοκίνητο με μυρωδιά της άμμου,
μικρό παιδί ξανάνιωσα, πέρασαν χρόνια τόσα,
σ’ ακούω, σ’ ονειρεύομαι, σε γεύομαι στη γλώσσα!
***
Απόψε έτσι ξαφνικά ξανάφθασαν στ’ αυτιά μου
του Χότζα τα μακρόσυρτα κι οι συριγμοί της άμμου,
σιγά – σιγά να προσπερνώ χιλιάδες μιναρέδες,
να λούζονται οι αισθήσεις μου όλες στους αμανέδες…
***
Βράδυ χλωμό και οδηγώ, στο πλάϊ μου σε νιώθω,
να μου ζεσταίνεις όπως χθες τον παιδικό μου πόθο,
με τις ωχρές, απέραντες, κυματιστές καμπύλες
που τις κοσμούν σε πίνακα, αράδες οι καμήλες!
***
Ακίνητος στον δρόμο μου ο νους μου κατεβάζει,
να σκέφτομαι πως οδηγώ και πάω στη Βεγγάζη
και μου κτυπά το πρόσωπο η κάψα της φωτιάς σου,
ωχρό τοπίο που περνά και σου φωνάζω… “γεια σου”…!
***
Τομπρούκ, Μισράτα, Τρίπολη, μπροστά μου όπως τότε,
κι αναφωνώ… “θα ξαναρθώ…!” κι εσύ ρωτάς… “μα πότε…;”
***
Αναρωτιέμαι αν ξανά στην αμμουδένια στράτα
σε περπατήσω, να χωθώ εκεί στο Σουκ Ταλάτα,
και σου ξαναφανερωθώ για να σε χαιρετήσω,
“Σαλάμ Αλέκομ” να σου πω, μαζί σου να καθίσω…,
***
Tσάϊ γλυκό να με κερνάς κι εγώ να λέω… “φτάνει”,
καφέ βαρύ, αράπικο στον κάμπο του Σουάνι !
***
Απόψε σε θυμήθηκα, κρατώντας το τιμόνι,
εσύ κι εγώ στην έρημο, Θεός, Αλλάχ και μόνοι,
με φεγγάρι τόσο χλωμό, με τα μάτια κλαμένα,
θλιβερός στ’ αυτιά αμανές, που θυμίζουν εσένα…!
Ο Παγκυπριώτατος
“…εσύ κι εγώ στην έρημο, Θεός, Αλλάχ και μόνοι…”
—————————————————————————————————————————————————————————-
…αυτά παθαίνεις όταν έχεις κάνει πολλά χρόνια στις Αραβικές Χώρες, παρέα με καμήλες που προσπάθησες να *** και δεν τα κατάφερες, γιατί σου κουνιόντουσαν….
…δηλαδή, συναντάς στην έρημο μια αγριογκομενάρα που σε παρακαλά να την *** και εσύ – ανώμαλε – την παρακαλάς (την γκόμενα),
…να σου κρατήσει την …..καμήλα μπας και την ………………………….καταφέρεις ….
…την …….καμήλα βεβαίως βεβαίως!!!
… dimitris, Herodotos και Ντ.Γ., ακούτε από εκεί που είσαστε ή κάνετε τους…..Πολωνούς κατά την παράδοση των ….Εσκιμώων???…
*** = “Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου…”
Αν επαληθευτούν οι προβλέψεις των επιστημόνων ότι, η Κύπρος σύντομα θα καταστεί έρημος και αν οι απειλές του σουλτάνου της Άγκυρας γίνουν πράξεις (να μην το δείξει Ο Θεός), νομίζω θα ξαναζήσεις τις στιγμές που έζησες στην Λιβύη …. (και που με πολύ όμορφο και γλαφυρό τρόπο μας τις περιέγραψες)!!!
Αν έν κακόν τζι’ εξόριστο!
……. τζ αν εν καλόν τζαι φέρτο !!!
Ωραίο και συγκινητικό το ποίημά σου για τα χρόνια και τις αναμνήσεις σου στην Λιβύη. Αντίστοιχα χρόνια, την ίδια περίπου εποχή, ζήσαμε η Πέπη κι εγώ στη Σαουδική Αραβία.
Ηρόδοτε, έχεις καρδιά πραγματιστή και ονειροπόλου, συνάμα. Με ύφος αυθεντικά ρομαντικό, μας ταξίδεψες και πάλι….. Να’σαι καλά !!!!
Μάκη μου,
σήμερα δεν νομίζω ότι θα επιχειρούσα κάτι ανάλογο, δύσκολο η λήψη τέτοιας απόφασης. Η ζωή μας εκεί ήταν πλούσια σε στερήσεις, σε περιπέτοιες, σε ρίσκο και σε εμπειρίες.
Η Μαρία είναι παιδί εκείνων των χρόνων, μεγάλωσε με όλα αυτά που περιέγραψα αλλά δεν θα ήθελα με κανένα τρόπο να μεγαλώσει τα δικά της παιδιά, με κάτι ανάλογο.
Παρόλα αυτά, εκείνη η περίοδος έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μας και να που τώρα, είναι εφαλτήριο και έναυσμα για ποίηση!
Χαιρετισμούς στην Πέπη.
Ηρόδοτε, μου θύμησες τα όμορφα νεανικά μας χρόνια που πέρασαν στην αραπιά. Δύσκολα αλλά ωραία δημιουργικά χρόνια. Με το στίχο σου τα ζωντανέψες και νοστάλγησα την εποχή εκείνη που δυστυχώς δεν ξανά έρχεται. Να σε καλά. Τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου σε σένα και την Βάσω.
Ηρόδοτε, με άγγιξε το σημερινό σου ποίημα, σαν να ήμουν εκεί. Να είσαι πάντα καλά! Φιλιά.
Πως να μην συμφωνεί ο Μάριος και πως να μην έχει άποψη . Απ´οτι διαδίδεται όταν ο Μάριος ήταν στην έρημο και στους αμμόλοφους κριτήριο για τον προϊστάμενο του για να του δώσει άδεια ήταν όταν αυτός έβλεπε καμήλα ,σφύριζε με θαυμασμό και έλεγε ” μανούρι μου εσύ , αμάν αυτά τα χείλη ,αμάν αυτά τα καπούλια “. Μάριε καιρός είναι να πας με άδεια !
Αγαπητέ φίλε κτύπησες ευαίσθητη φλέβα . Τόσες ωραίες , τόσες καταπληκτικές , τόσες αξέχαστες θύμησες . Ναι υπήρχαν στερήσεις και κακουχίες αλλά όταν είσαι νέος τις αντιπαρέρχεσαι με χιούμορ . Από τις πολλές καταγράφω μια και θα επανέλθω με άλλες πικάντικες .
” Είναι Μάιος του 1986 ένα μήνα μετά μετά τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς και το εμπάργκο . Σοβαρές ελλείψεις σε αγαθά και τρόφιμα αλλά πληθώρα από ρύζι από φιλικές χώρες . Ο τότε μάγειρας του “κάμπου ” Κώστας για βδομαδες ολόκληρες είχε , ο ταλαίπωρος , για μενού μεσημέρι και βράδυ τρία πιάτα . Πρώτο πιάτο σούπα ρύζι . Δεύτερο πιάτο ντολμάδες λάχανο μόνο με ρύζι και φυσικά για επιδόρπιο , ναι το βρήκατε , ρυζόγαλο !
Θα επανέλθω !
Ελλάδα μου, Ελλάδα μου, μας έστειλε στα ξένα,
γεμίσαμε με θύμησες αλλ’ όχι όμως για εσένα,
έρημοι και καμηλιέρηδες περνάνε από μπροστά μας,
πάλι καλά που δεν αφήσαμε τα έρμα τα οστά μας.
Αντί να θυμόμαστε ωραίες ακρογιαλιές, βουνά, λίμνες και να μυρίζει στη σκέψη μας θυμάρι, οι πιο πολλοί θυμούνται όπως τα περιγράφεις φίλε Ηρόδοτε, μιναρέδες και μυρίζουν ακόμα την άμμο. Συγκίνηση για τα χρόνια που ξοδεύτηκαν, έστω και ωραία για κάποιους, αλλά μακριά από τον φυσικό μας χώρο.
Φίλε Νίκο,
Δεν γινόταν διαφορετικά. Και περάσαμε δύσκολα, τόσο δύσκολα που σήμερα η νεώτερη γενιά δεν είναι εύκολο να φανταστεί.
Καλησπέρα μας ταξίδεψες όμορφα σα να το ζήσαμε εμείς!
Ωραία εκείνα σου τα χρόνια δε λέω!!! Αλλά καλούτσικα και τα νεώτερα στην Πολωνία.Αν δεν πιστεύεις ρώτα και τον Μάριο!!!!!
Έχει άποψη και συμφωνεί !!!!
Φιλιά!!!
Πως να μην συμφωνεί ο Μάριος…..! Αλλά αντί για άμμο είχε χιόνι και αντί για καύσωνα είχε κατάψυξη!
Εεε, αντί για καμήλες, έβλεπε τι;
Καλημέρα Δημήτρη εκεί στο Ιράκ,
Ρώτησα τον Μάριο πολλές φορές. Αυτός έζησε και στις Αραβικές χώρες αλλά και στην Πολωνία. Έχει προτίμηση στις… καμήλες! Με ύψος από 1.51 m και πάνω…!