Καλό Σαββατοκυρίακο σε όλους!
Νέα ανάρτηση απόψε με “Το τραμ το τελευταίο…!”
Πολλοί από τους φίλους που θα το διαβάσουν, θα θυμηθούν πολλά και ίσως συγκινηθούν…
Τότε στην αρχή, το 2005, οι καμπάνες στο Γκλιβίτσε δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε. Με τα χρόνια, το 2010, οι καμπάνες ήταν η παρέα μας και το νανούρισμα μας στην οδό Kilinskiego στο Γκλιβίτσε της Πολωνίας!
 Σήμερα δεν υπάρχει τραμ στην πόλη, το τελευταίο πέρασε και δεν ξαναφάνηκε στα χρόνια που είμαστε εκεί, αλλά οι καμπάνες ακόμα κτυπούν κάθε δεκαπέντε λεπτά. Στο ανθρακωρυχείο που σήμερα είναι Πανεπιστήμιο (Πολυτεχνείο της Σιλεσίας), εκεί που η δική μας παρέα πέρασε 4-5 χρόνια, ακούγονται όπως τότε, οι κτύποι των καμπάνων, αυτές οι καταπληκτικές μουσικές που κάθε τόσο απλώνονταν  στην πόλη για να καλούν τους ανθρακωρύχους στην εργασία τους.
Το σημερινό μου ποίημα είναι ειδικά αφιερωμένο στην τεχνική μας ομάδα που πραγματικά έδωσε ρέστα!
  Δείτε πως είναι σήμερα το έργο μας:
               

Πρωί στο Γκλιβίτσε, μια Κυριακή,

κτυπούν καμπάνες και δεν κοπάζουν,

δυο – τρεις νομάτοι βιαστικοί

και ο παπάς τους που τον θαυμάζουν!

***

Κρύβω την κάρα στο μαξιλάρι,

αμάν παπά μου ακούω ακόμα,

αυτόν τον ύπνο που μου ‘χεις πάρει,

φέρ’ τον μου πίσω, γιατ’ είμαι πτώμα!

***

Πρωί στο Γκλιβίτσε κι ένας καφές,

στο καϊμάκι καμία φουσκάλα,

νερό με γκάζι, παίρνω στροφές,

που ‘χω να γράψω πάλι για μπάλα!

***

Βλέπω τις ράγες, περνάω δίπλα,

πάει το τραίνο στο Κατοβίτσε,

βαρύ κεφάλι, πιάνω μια τσίμπλα,

ντιν – νταν και πάλι εις το Γκλιβίτσε!

***

Ανάποδα όλα και οι στροφές μου…,

μήπως για όλα ο ίδιος φταίω;

Χύθηκε πάλι ο σκούρος καφές μου,

φταίει το… τραμ, το τελευταίο!

Ο Παγκυπριώτατος