Ηροδότου αληθινές Ιστορίες: Ο λαθρεπιβάτης…!

Μια χοντρή, ιδιαίτερα χαρακτηριστική αντρική φωνή ακούστηκε στον ένα από τους δύο διαδρόμους του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών. Κοίταξαν πολλοί προς τα εκεί απ’ όπου ερχόταν η φωνή.

Σεπτέμβριος του 1997. Η πτήση μας από την Λάρνακα στην Αθήνα άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Πολύς έλεγχος, σωματικός, στις αποσκευές και στα προσωπικά μας είδη που κουβαλούσαμε μέσα στο αεροσκάφος, γεγονός που εμένα προσωπικά με έβρισκε σύμφωνο, μετά από μια μεγάλη περίοδο αεροπειρατειών που καθιστούσαν τα αεροπορικά ταξίδια γενικώς επικίνδυνα και κατά κάποιον τρόπο κουραστικά και αποκρουστικά! Υπήρχε όμως εξήγηση. Στο αεροσκάφος συνταξιδιώτης μας ήταν και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (Γλ. Κλ.) με υπουργούς του και λοιπούς αξιωματούχους, έτσι λοιπόν ο έλεγχος έπρεπε να ήταν πιο αυστηρός. Όλα καλά λοιπόν κι όλα ωραία!

Οι αεροσυνοδοί είχαν μόλις τελειώσει το σερβίρισμα στο αεροπλάνο και είχαν κιόλας μαζέψει τα σερβίτσια. Οι επιβάτες απολάμβαναν μια πραγματικά υπέροχη πτήση και είχαν αρχίσει να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Ακούγονταν γέλια και κουβέντες από παντού, μέσα σε ένα αεροπλάνο των οκτώ θέσεων ανά σειρά, με δύο διαδρόμους και που όλες οι θέσεις του ήταν γεμάτες!

Καθόμουν στην πρώτη σειρά της οικονομικής θέσης και δίπλα μου γνωστός αλλά μακαρίτης πλέον, o δημοσιογράφος Δημ. Ανδ., ένας από του πολλούς που κάλυπταν την επίσκεψη του Προέδρου στην Αθήνα. Πιάσαμε την κουβέντα, δεν θυμούμαι περί τίνος θέματος μιλούσαμε, ώσπου…

Μια χοντρή, ιδιαίτερα χαρακτηριστική αντρική φωνή ακούστηκε πιο πίσω, στον ένα από τους δύο διαδρόμους του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών. Κοίταξαν πολλοί προς τα εκεί απ’ όπου ερχόταν η φωνή.

  • «Σε πόση ώρα φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη»; Ρωτούσε κάποιος. Τον άκουσαν όλοι, δυνατή ήταν η φωνή.

Αμηχανία στο τετράγωνο! Ποια Θεσσαλονίκη; Η πτήση ήταν Λάρνακα – Αθήνα!

  • «Αθήνα πηγαίνουμε κύριε»! Απάντησε μια αεροσυνοδός.
  • «Μα τι λέτε κυρία μου, εμένα το εισιτήριο μου είναι για Θεσσαλονίκη, ορίστε και η κάρτα επιβίβασης»! Μια κάρτα επιβίβασης στα χέρια του επιβάτη, που όμως δεν ήξερε κανένας τι έγραφε, επιδεικνυόταν στους υπόλοιπους επιβάτες, για του λόγου το αληθές!
  • «Να, ρωτήστε και τον κύριο που κάθεται εκεί»! Έδειχνε εμένα! Αμάν, κάηκα!

Οι δημοσιογράφοι έβγαλαν τα μπλοκάκια τους. Άρχισε το γράψιμο. Μεγάλο λαβράκι βγήκε, μήπως ήταν αεροπειρατεία; Θεός φυλάξοι…!  Θα ήταν ένα από τα πιο ζουμερά ρεπορτάζ στα κανάλια και στις εφημερίδες! Λαθρεπιβάτης μήπως;

Άρχισαν οι ερωτήσεις. Πολλοί γελούσαν ειρωνικά, άλλοι δέθηκαν πιο καλά με τις ζώνες ασφαλείας στα καθίσματα και άλλοι κάνοντας τον Σταυρό τους είχαν αλλάξει διάφορα χρώματα. Οι αεροσυνοδοί μαζεύτηκαν γύρω του.

  • «Είσαι με τα καλά σου κύριε; Στην Αθήνα θα φτάσουμε, σε περίπου 35 λεπτά, παρακαλούμε καθίστε στη θέση σας»! Ήταν και οι αεροσυνοδοί συγχυσμένοι…
  • «Να πείτε στον πιλότο πως, με περιμένουν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και να αλλάξει την πορεία του αεροπλάνου». Ήταν σαφής η εντολή και έδειχνε τόσο σίγουρος για αυτό που έλεγε. Μήπως είχε δίκαιο;
  • «Μην τον ακούτε σας παρακαλώ, με περιμένει η κόρη μου στο αεροδρόμιο της Αθήνας, κουβαλώ και… κολοκάσι μαζί μου, να το κάμει με τον σιοίρο (χοιρινό)», διαμαρτυρήθηκε μια κυρία δυο – τρεις θέσεις πιο πίσω. Φοβόταν μήπως και αλλάξει… προορισμό το αεροπλάνο! Είχε και αυτή δίκαιο.

Το πράγμα είχε παραγίνει, σηκώθηκαν κάποιοι «επιβάτες», αγνώστων λοιπών στοιχείων και ζητούσαν να δουν την κάρτα επιβίβασης, μάταια όμως. Ο επιβάτης δεν την έδωσε ποτέ και κάθισε στην θέση του, σαν να μην συμβαίνει το παραμικρό! Ακούστηκε δε, να μονολογεί πως θα έκαμνε μήνυση κατά των Κυπριακών Αερογραμμών εάν το αεροπλάνο δεν προσγειωνόταν στην Θεσσαλονίκη. Αλλοίμονο στους πάντες! Θεία δίκη εν όψει. Το περίεργο είναι πως, δεν τον ενόχλησαν για τις απρόσμενες απαιτήσεις του και είχε κιόλας «λουφάξει» στην θέση του.

Οι δημοσιογράφοι δίπλα, πίσω και γύρω μου, με κοίταζαν περίεργα. Ήταν και αυτό το δάκτυλο που με έδειξε…! Τι κάνω τώρα; Έκαμα την πάπια μήπως ξεχαστεί το γεγονός. Σε λίγο θα φτάναμε στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού. Προσδεθείτε και μην καπνίζετε. Αυτό κάναμε, φτάσαμε!

Κατέβηκαν πρώτα οι αξιωματούχοι. Εμείς περιμέναμε. Ήρθε και η δική μας σειρά. Έφυγα βιαστικά για την αίθουσα παραλαβής των αποσκευών.

Ο… λαθρεπιβάτης που δεν είχε αποσκευές πέρασε σαν σφαίρα από δίπλα μου και με ένα χαμογελαστό νεύμα, μου έκλεισε το ένα μάτι. Σαν να μου έλεγε… «ωραία περάσαμε!»

  • «Κύριε, γνωρίζεις τον… λαθρεπιβάτη;», με στρίμωξαν άγρια τρεις δημοσιογράφοι. Είχαν φαίνεται δει το… νεύμα.
  • «Μα, όχι κύριοι, πρώτη φορά τον είδα, όπως κι εσείς»! Έτρεμα ολόκληρος, άντε να έρθει η βαλίτσα μου να γίνω καπνός, αλλά αργούσε. Όλα του γάμου δύσκολα. Να τους πάλι να ρωτούν:
  • «Φάνηκε να σε χαιρετά και σου… μιτσοκάμμησε κιόλας»! Το είχαν προσέξει οι άτιμοι!

Σαν ένα μνημόσυνο στον αείμνηστο Ανδρέα Κεστεκίδη, γράφω και αναρτώ αυτήν την αληθινή ιστορία του Ηρόδοτου, συγκινημένος που την θυμήθηκα και με πολλή αγάπη την αφιερώνω στα αδέλφια και στους συγγενείς του. Ο φίλος μου ο Ανδρέας που κάθε φορά που τον θυμόμαστε ξεχειλίζουν οι μνήμες από τα χιουμοριστικά και αστεία περιστατικά της σύντομης ζωής του και το γέλιο μας ακούγεται σίγουρα μέχρι το κοιμητήριο που αναπαύεται κάπου στην Αθήνα! Έχω και φωτογραφία του, με αγάπη την δημοσιεύω εδώ.

Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και ξεκαθαρίζω ότι, προσποιήθηκα πως δεν τον γνώριζα στο αεροπλάνο, αφού ήξερα πως αυτή η ατάκα του στον διάδρομο του αεροσκάφους θα είχε σπαρταριστή συνέχεια. Εξ άλλου ήταν νωπή ακόμα η φάρσα (*) που είχε δημιουργήσει τον Μάϊο του ιδίου έτους, σε γαμήλιο γλέντι στην Βουλιαγμένη! Την άφησα να εξελιχθεί όπως και έγινε. Ακόμα ακούω την φωνή του στα αυτιά μου…

«Σε πόση ώρα φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη»;

Κάποιες δημοσιογραφικές πληροφορίες της εποχής εκείνης που έλεγαν ότι, υπήρχε… λαθρεπιβάτης στην Προεδρική πτήση για την Αθήνα, ελέγχονται ακόμα!

(*)Σημείωση: Για την φάρσα στο γαμήλιο γλέντι θα τα πούμε μια άλλη φορά.

Επεξήγηση: Μιτσοκάμμησε: έκλεισε το ένα μάτι

Ηρόδοτος Χρυσάνθου