Ηροδότου Ιστορίες: Οι… φακές!

Οι φακές δεν μου άρεσαν ! Ποτέ σαν παιδί δεν αισθανόμουν χαρούμενος όταν η μάνα μου έφτιαχνε φακόρυζο (στην Κύπρο το λένε μουτζιέντρα) και δεν θυμάμαι το φαγητό αυτό να συγκαταλεγόταν στα αγαπημένα μου, αφού η συμπάθειά μου προς τις φακές ήταν μηδενική…

Σήμερα οι γιατροί, διαιτολόγοι και διατροφολόγοι συστήνουν στους γονείς να δίνουν φακές στα παιδιά τους, διότι είναι πλούσιες σε σίδηρο, στοιχείο απαραίτητο στον ανθρώπινο οργανισμό, γενικά.

Όταν όμως σε κυνηγά η… τύχη, στην περίπτωσή μου… κακοτυχία, τότε δημιουργούνται ιστορίες τέτοιες, σαν και την σημερινή στις Ηροδότου Ιστορίες!

Μόλις είχα τελειώσει το Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού και σε ηλικία 18 ετών ακριβώς, παρουσιάστηκα για κατάταξη στην Κυπριακή Εθνοφρουρά, για να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία. Ήταν 20 Ιουλίου του 1971 και έφυγα νωρίς με τα απαραίτητα εφόδια και ψιλοκουρεμένος για το Κέντρο Κατάταξης στη Λεμεσό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν πρόλαβαν να μας καταγράψουν όλους την ημέρα εκείνη και έτσι αρκετοί πήραμε εντολή να επιστρέψουμε στα σπίτια μας και να ξαναπάμε την επόμενη, την 21η Ιουλίου για κατάταξη. Πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μα ω, της έκπληξης! Το φαγητό που υπήρχε ήταν φακές και παρόλον που πεινούσα, δεν τις άγγιξα! Στο παρελθόν έβρισκα πάντα μια δικαιολογία για να αποφεύγω τις φακές και ήταν πολύ δύσκολο τώρα να κάμω πίσω.

Την επομένη μετά την καταγραφή μας, μεταφερθήκαμε με στρατιωτικά αυτοκίνητα στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων και αφού τέλειωσαν τα προκαταρκτικά, πήραμε και τις περιβόητες καραβάνες, όπου το μεσημεράκι θα γέμιζαν με το φαγητό που ετοίμασαν οι μάγειροι στο ΚΕΝ. Και ω,της έκπληξης ξανά, ήταν φακές μουτζιέντρα που μόνο με τη θέα τους έμεινα άγαλμα! Έμεινα νηστικός την πρώτη μέρα τρώγοντας μόνο το ψωμί και συλλογιζόμουν το κακό που με βρήκε! Σήμερα τα πράγματα θα ήταν πιο απλά, αφού υπάρχουν και τα …σουβλάκια! Δεν έφαγα φακές όλο το διάστημα των σαράντα ημερών μέχρι να ορκιστούμε και κάθε φορά που πλησίαζε η Τετάρτη, ελάμβανα τα μέτρα μου, τρώγοντας κάτι άλλο που επιμελώς εφύλαγα από τις προηγούμενες μέρες!

Στις 16 του Σεπτέμβρη, πήρα μετάθεση για άλλη μονάδα, που απ’ όσο θυμάμαι ήταν τόσο μακριά που το στρατιωτικό αυτοκίνητο έκανε μια μέρα να φθάσει. Κουρασμένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι φθάσαμε βράδυ και αφού τακτοποιηθήκαμε στους θαλάμους οδηγηθήκαμε στα μαγειρεία όπου βέβαια το φαγητό ήταν φακές! Έπεσα να κοιμηθώ νηστικός ξανά, μα είμαι σίγουρος ότι αν έβλεπα όνειρο εκείνη τη νύκτα θα ήταν εμπλουτισμένο με λουκούλεια γεύματα αφού η κοιλιά μου γουργούριζε συνεχώς! Το θέμα της… φακής όμως έχει και συνέχεια αφού σύντομα μια νέα μετάθεση με έστειλε σε άλλη μονάδα για μετεκπαίδευση 15 ημερών που και εκεί την πρώτη μέρα μου έδωσαν φακές τις οποίες δεν έφαγα!

Το αποκορύφωμα της ιστορίας διαδραματίστηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Κρήτη, όπου κάθησα για έξι μήνες μα θυμάμαι πολύ καλά το πρώτο γεύμα στη σχολή που ήταν… φακές ξυδάτες! Δεν μπορούσα να μη τις φάω γιατί παραμόνευε το καψόνι, μα με ειλικρίνεια λέω ότι έκανα λάθος που τόσα χρόνια τις απέφευγα! Σαν σε κινηματογραφική ταινία πέρασαν όλες οι φακές που μου έδιναν και τις περιφρονούσα, κάθε φορά που το πρώτο γεύμα στις νέες μονάδες ήταν οι… απεχθείς φακές! Σήμερα πλέον, οι φακές συγκαταλέγονται στα αγαπημένα μου φαγητά. Με όποιο τρόπο και να τις βρω μαγειρευμένες είναι ότι πιο καλό θα φάω!

Η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση (;) με τις φακές σφηνώθηκε στο μυαλό μου και πράγματι είναι δύσκολο να δώσω εξήγηση… Αν καμμιά φορά περάσω έστω σαν επισκέπτης από στρατιωτική μονάδα θα ρωτήσω τι φαγητό ετοίμασαν στους φαντάρους . Σίγουρα δεν περιμένω άλλη απάντηση από… φακές!

Να δίνετε στα παιδιά σας φακές είτε σαν φακόρυζο, είτε ξυδάτες ! Είναι… απίθανες !