Ως πότε πια θα στιχουργώ, θα παίζω με την ρίμα,

να σπάω το κεφάλι μου, χωρίς να βγάζω χρήμα…

Ως πότε λέξεις θα ζητώ και φράσεις θα συντάσσω,

να θάβω… ζώντες και νεκρούς

και να κουρεύω… φαλακρούς

κι αντί να πιάνω την καλή, να μένω με τον… άσσο !

***   

Να μην τους δέχεται κανείς τους έξυπνούς μου στίχους,

που τους σκαρώνω έγκλειστος στους τέσσερίς μου τοίχους,

να μην ευρίσκω… τράπεζα για να τους εντοκίσω,

μόνο τα ‘’μπράβο’’ του κοινού…,

π’ αναμφιβόλως έχει… νου,

μου δίνουνε τη δύναμη, ώστε να συνεχίσω !

***

Ακούω τις παρηγοριές που κάποιοι φίλοι δίνουν

και δίκαια τουλάχιστον, τους στίχους μου τους κρίνουν,

πως άνκαι είναι… πρόχειροι, στην κυριολεξία,

έχουν ελπίδες σοβαρές

κι όπως τις πιο πολλές φορές…,

σαν το κρασί με τον καιρό, θα πάρουνε αξία !

Ο Παγκυπριώτατος