Ηροδότου Ιστορίες: Ένα ζευγάρι παπούτσια…!

Τα Χριστούγεννα του 1964, τα θυμάμαι για ένα και μοναδικό λόγο!

Ήμουν φαίνεται καλός μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο στο Ζακάκι, πρόεδρος της τάξης αλλά και πρόεδρος του Σχολείου. Λίγοι, πολύ λίγοι οι μαθητές, δύο τάξεις χωρούσαν σε μια αίθουσα, περίπου 100-120 παιδιά όλο το σχολείο. Πάντοτε όμως κάναμε τις Γιορτές μας, είχαμε την χορωδία μας και παίζαμε τα θεατρικά σκετς που, ανάλογα με την περίπτωση και την Γιορτή, διοργάνωνε το σχολείο.

Τα παιδιά του σχολείου, τα περισσότερα των οποίων κατάγονταν από φτωχές οικογένειες, γεωργοί και κτηνοτρόφοι οι γονείς τους, χωρίς τα βασικά εφόδια για την εκπαίδευσή τους, πολλές φορές πήγαιναν στο σχολείο τους ξυπόλητα. Φωτογραφίες της εποχής εκείνης, μαρτυρούν του λόγου το αληθές και επιβεβαιώνουν την αναφορά μου στο θέμα.

«Ηρόδοτε, το τάδε κατάστημα στη Λεμεσό, θα δωρίσει για τις Γιορτές των Χριστουγέννων δέκα ζευγάρια παπούτσια σε δέκα άπορους μαθητές του σχολείου μας», μου ανακοίνωσε ο Διευθυντής του σχολείου.

«Για τον σκοπό αυτόν, ως πρόεδρος του σχολείου, να επιλέξεις δέκα άπορους μαθητές και σε δέκα αιτήσεις να συμπληρωθούν τα στοιχεία τους και με την υπογραφή σου θα πάνε στο κατάστημα υποδημάτων για να πάρουν το δώρο τους».

Η εντολή ήταν ξεκάθαρη. Η επιλογή ανήκε σε μένα!

Το μηχάνημα για την δημιουργία αντιγράφων – τότε δεν υπήρχαν φωτοαντιγραφικά μηχανήματα! – ο «πολύγραφος» ήταν της απολύτου… κυριαρχίας μου. Την αποκλειστική χρήση του πολύγραφου είχα εγώ. Το stencil δινόταν από τους δασκάλους έτοιμο και η αναπαραγωγή των αντιγράφων ήταν δική μου ευθύνη. Έβαζα μελάνια, κόλλες και γύριζα με το χέρι την μανουβέλλα.

Το stencil δόθηκε, γραμμένη μια αίτηση για την χορήγηση ενός ζευγαριού υποδημάτων στον μαθητή με τα πλήρη στοιχεία του, η αναπαραγωγή των αντιγράφων ολοκληρώθηκε και για να κόβουμε δρόμο, πανευτυχείς οι τότε συμμαθητές μου αγόρια και κορίτσια, πήραν τα καινούργια τους παπούτσια, δώρο του καταστήματος που σημειώνω εδώ, υπάρχει μέχρι σήμερα με την ίδια επωνυμία στο εμπορικό κέντρο, στην οδόν Αγίου Ανδρέου στη Λεμεσό.

Πέρασαν οι Γιορτές, τα σχολεία ξανάνοιξαν μετά τις διακοπές τους και με κάλεσε ο Διευθυντής του σχολείου στο γραφείο του.

«Σε πόσους μαθητές έδωσες χαρτί για να πάρουν παπούτσια;» με ρώτησε.

Κοκκίνισα, κιτρίνισα, άλλαξα χίλια χρώματα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και απάντησα:

«Σε πενήντα, κύριε!»

Το κατάστημα υποδημάτων με… κάρφωσε στους δασκάλους μου! Όμως πενήντα άποροι μαθητές πήραν Χριστουγεννιάτικο δώρο καινούργια παπούτσια και σήμερα που το θυμάμαι, λέω ένα μεγάλο «μπράβο και ευχαριστώ» στο κατάστημα που δεν έκοψε κανένα ζευγάρι πίσω, τα έδωσε και τα πενήντα!

Στην παιδική μου κρίση όλοι ήταν άποροι, όλοι έπρεπε να είχαν ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια, για να μην πηγαίνουν τα παιδιά ξυπόλητα στο σχολείο.

«Μπράβο, πολύ καλά έκανες!», μου είπε ο Διευθυντής του σχολείου και… ψήλωσα είκοσι πόντους!

Είμαι πελάτης του συγκεκριμένου καταστήματος μέχρι σήμερα. Οι πρώτοι ιδιοκτήτες του δεν βρίσκονται πια στη ζωή, μα εκεί είναι τώρα τα παιδιά τους συνεχίζοντας την δουλειά των γονιών τους. Σκέφτηκα πολλές φορές να τους διηγηθώ την σημερινή «Ιστορία του Ηρόδοτου» και είμαι σίγουρος πως, «μπράβο!» θα ακούσω και από αυτούς μετά από τόσα χρόνια!

Αφιερώνεται η αληθινή αυτή Ιστορία, σαν ένα μνημόσυνο των πρωταγωνιστών της παιδικής μας ηλικίας, στους δασκάλους και στους καταστηματάρχες που ανέφερα, που δεν είναι πια στη ζωή, στους ξυπόλητους συμμαθητές και στα άπορα παιδιά της εποχής εκείνης και ας δώσουμε ξανά ένα… χαρτί στα άπορα παιδάκια που ακόμα και σήμερα υπάρχουν και είναι δίπλα μας, τώρα που έρχονται τα Χριστούγεννα, κάνοντας πάλι την ίδια σκανδαλιά για ένα τουλάχιστον ζευγάρι παπούτσια…!