Ο χώρος στάθμευσης λίγες μέρες μετά. Φωτογραφίες ημερομηνίας 19 Ιανουαρίου 2006

Ηροδότου Ιστορίες: Νευριασμένος…!

Το πρωινό εκείνο της 9ης Ιανουαρίου του 2006, δεν ήταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα χειμωνιάτικα πρωινά στο Gliwice της Πολωνίας. Παγωμένο και ομιχλώδες, γκρίζο και άσπρο μαζί, ανακατωμένα χρώματα που έφτιαχναν ένα πίνακα σχεδόν αποκρουστικό, τα μάτια σου ήθελαν μόνον να κλείσουν και το σώμα σου να βουτήξει στο ζεστό κρεββάτι και να μην θέλεις να σηκώνεσαι ούτε για την τουαλέτα!

Από το παράθυρο του υπνοδωματίου του πρώτου ορόφου κοίταξα έξω. Ένα άσπρο πανί είχε σκεπάσει τα πάντα, το χιόνι συνέχιζε να πέφτει ασταμάτητα από το προηγούμενο μεσημέρι και δεν έβλεπες τίποτε άλλο παρά μόνον κάποιες αχνές φιγούρες να κινούνται με δυσκολία στους σκεπασμένους δρόμους και πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα είχαν εξαφανιστεί, ο χώρος στάθμευσης μπροστά από το κτίριο που μέναμε είχε γίνει ένα με τις στέγες των γύρω κτισμάτων και τα σταθμευμένα από την προηγούμενη μέρα αυτοκίνητα μας δεν φαινόντουσαν καθόλου, αφού ήταν σκεπασμένα και αυτά καθ’ ολοκληρίαν από το λευκό πέπλο!

Ήταν περίπου εφτά το πρωί, όταν κτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Η γραμματέας μου με ενημέρωσε πως δεν θα μπορούσε να έρθει στο γραφείο λόγω του χιονιού, αφού βρισκόταν λίγο μακριά, στα 35-40 χιλιόμετρα από το εργοτάξιο. Εντάξει, της είπα και ξανακοίταξα έξω από το παράθυρο. Ήμουν πολύ κοντά στο εργοτάξιο και σκέφτηκα πως πιο σωστό θα ήταν να πάω με τα πόδια ως εκεί, μα έκαμα δεύτερη σκέψη πως σύντομα και γρήγορα ο Δήμος της πόλης του Gliwice θα καθάριζε τους δρόμους και θα πήγαινα με το αυτοκίνητο.

Η γυναίκα μου συνηγόρησε σε αυτή μου την σκέψη, ντύθηκα σαν κρεμμύδι και πήρα μαζί μου και τα ειδικά εργαλεία που έπρεπε όλοι να έχουν για τον αποχιονισμό του αυτοκινήτου, που όπως είπα προηγουμένως έκαμνε… ψυχρολουσία κάτω από ένα πολύ παχύ στρώμα χιονιού! Γάντια χοντρά, δερμάτινα, παλτό και μπότες, σκουφί, κασκόλ και ότι άλλο φανταστείτε γιατί η κατάσταση δεν σήκωνε αστεία.

Ένα γρήγορο πρόγευμα, μια τελευταία ματιά προς τα έξω και κατέβηκα τις σκάλες, αφού το διαμέρισμα ήταν στον πρώτο όροφο και άρχισα σιγά σιγά να διώχνω το χιόνι με τα χέρια και με το ειδικό φτυαράκι από το αυτοκίνητο. Η γυναίκα μου παρατήρησα ότι με έβλεπε από το παράθυρο αλλά δεν την είδα και πολύ ενθουσιασμένη με την πρόοδο του καθαρισμού…! Κάτι ήθελε να μου πει, μα πώς να ανοίξει το παράθυρο για να μου μιλήσει, το κρύο απίστευτο, το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και εγώ σχεδόν είχα γίνει αρχαίο άγαλμα!

Θα είχαν τουλάχιστον περάσει τριάντα λεπτά της ώρας όταν επιτέλους άρχισε να επανεμφανίζεται μέσα από μια σειρά άλλων δέκα αυτοκινήτων, το αυτοκίνητό, παγωμένο και στοιχειωμένο που πέρασε μια ολόκληρη νύκτα κάτω από τον πάγο! Προσπάθησα να μην νευριάσω, να βρίσω και να πετάξω ότι κρατούσα…, όταν συνειδητοποίησα πως καθάρισα το χιόνι από ένα άλλο αυτοκίνητο, που δεν ήταν φυσικά το δικό μου!

  • «Dziękuję!» (Ευχαριστώ!), μου είπε μια αντρική φωνή στα Πολωνικά και δεν κατάλαβα αν το είπε κοροϊδευτικά ή με κάποιο τόνο συμπάθειας, για το λάθος μου. Ήρθε και μπήκε ένας Πολωνός χαμογελαστός στο αυτοκίνητο του που μόλις του είχα καθαρίσει από το χιόνι…!

Δεν του απάντησα. Κοίταξα ψηλά προς το παράθυρο την γυναίκα μου που πραγματικά φαινόταν λυπημένη με αυτό που είδε, μα το κακό είχε πια γίνει!

Η θερμοκρασία τις επόμενες πολλές μέρες κυμαινόταν από τους μείον τριανταπέντε στους μείον τριάντα βαθμούς Κελσίου! Έχω πολλές φωτογραφίες της περιόδου εκείνης με το θερμόμετρο στο εργοτάξιο, χαρακτηριστικές της παγωμένης κατάστασης που επικρατούσε! Η ζωή μας κυλούσε με αργούς ρυθμούς τις πρώτες μέρες των χιονοπτώσεων, γρήγορα όμως όλα έπαιρναν τον κανονικό τους ρυθμό, το εργοτάξιο δούλευε και στα πρόσωπα όλων των εργαζομένων που ποτέ δεν είχαν χάσει το χαμόγελο τους, έβλεπες μια ανυπομονησία αφού όλοι περίμεναν το χιόνι και τις χαμηλές θερμοκρασίες γιατί ήταν μέρος της ζωής τους και ήταν προετοιμασμένοι. Εδώ θέλω να σημειώσω πως την περίοδο εκείνη, στις 14 Νοεμβρίου του 2005 άρχισε η χιονόπτωση και σταμάτησε στις 4 Μαΐου του 2006!

Ο Ιανουάριος του 2006, ήταν βέβαια πάρα πολύ δύσκολος, μα λέω πάντα πως τα καταφέρναμε θαυμάσια! Σήμερα που τα θυμούμαι και τα γράφω ξαναλέω πως ευτυχώς που δεν επικράτησε πανικός για την πρωτόγνωρη, για μας που πήγαμε από την Ελλάδα, παγωνιά! Και ο καθημερινός καθαρισμός του αυτοκινήτου από το χιόνι είχε γίνει πλέον ρουτίνα!

  • «Proszę…!» (παρακαλώ…!) έπρεπε να απαντήσω στον τυχερό Πολωνό, μα δεν του το είπα. Ήμουν τόσο νευριασμένος εκείνη την στιγμή!

 

Ηρόδοτος Χρυσάνθου