Ηροδότου Ιστορίες: Το φυλλάδιο…!
Το λεωφορείο της γραμμής χωρούσε καμιά πενηνταριά άτομα, πολλά από αυτά θα έπρεπε κιόλας να είναι όρθια σε μια διαδρομή πεντέξι χιλιομέτρων, από την δυτική άκρη της Λεμεσού προς το κέντρο της πόλης.
Όπως και τα προηγούμενα, έτσι και εκείνο το Σάββατο του Σεπτεμβρίου του 1964, υπήρχε από το πρωί ένας ας πούμε ξεσηκωμός, μια ετοιμασία και μια αγωνία για την απογευματινή έξοδο, τον περίπατο του κόσμου στην κοσμοπολίτικη Λεμεσό. Τα αυτοκίνητα τότε, ήταν πολύ λίγα, γι’ αυτό και το λεωφορείο ήταν το καλύτερο μέσο!
Η διασκέδαση εκείνη την εποχή, ήταν χαρακτηριστική! Ένας περίπατος στην οδό Γλάδστωνος που άρχιζε από τον Πεντάδρομο δυτικά και κατέληγε πολύ μακριά στα ανατολικά. Σοκολατίνα και καφές στην Ακρόπολη, λουκουμάδες και σιάμισιη στου Χαμπή, το Φιέστα για την νεολαία, τα τρία με τέσσερα καλοκαιρινά σινεμά του δρόμου, τα σουβλατζίδικα που σκορπούσαν ανεπανάληπτες μυρωδιές ανακατωμένες με τον καπνό, η τσίκνα από τις σιεφταλιές, οι μπύρες που έρεαν παγωμένες στα λαρύγγια του κόσμου, τα σάντουιτς και η τσιριχτή φωνή του Αλέξη και η γλυκιά προσμονή για την ώρα του σινεμά! Όλα αυτά σε ένα δρόμο που είχε ανέκαθεν την δική του ιστορία που μέχρι σήμερα συζητιέται κατά κόρον!
Δορυφορικά, τέσσερα με πέντε ακόμα σινεμά, όχι όμως πολύ μακριά από την Γλάδστωνος, περίμεναν την πολυπληθή πελατεία τους μετά την απογευματινή βόλτα.
Ποιο έργο παίζει απόψε; Για να δούμε…
Πιστολέρο στην οθόνη που σκότωναν με έξι σφαίρες καμιά δεκαριά, καράτε και ξύλο, το… παιδί που δεν έχανε ποτέ, που θέλαμε όλοι να είμαστε σαν αυτό, είχε πάντα τον θαυμασμό μας και πόσο άτυχοι είμαστε που γεννηθήκαμε στην Κύπρο και όχι στο Χόλυγουντ! Τώρα θα είμαστε και εμείς κάτι σαν αυτούς…! Δυστυχώς.
Πάνω-κάτω ο κόσμος, πατείς με πατώ σε, ένα… γυναικοπάζαρο, ώστε πολλοί ήταν αυτοί που διάλεξαν την σύντροφό τους στην Γλάδστωνος. Όλα τελείωναν την στιγμή που όλοι έμπαιναν στον κινηματογράφο της επιλογής τους.
Ήταν προετοιμασμένοι. Τα διαφημιστικά φυλλάδια που κυκλοφορούσαν αρκετές μέρες πριν έκαναν την δουλειά τους! Το ένα σινεμά καράτε, το άλλο Ελληνική κωμωδία, ένα άλλο έπαιζε γουέστερν και το τρίτο που είχε και το μεγαλύτερο σουξέ, ένα Ελληνικό αριστούργημα που βλέποντάς το ήθελες και ένα κουτί χαρτομάντιλα για να σκουπίζεις τα δάκρυα! Οι πρωταγωνιστές ήταν γνωστοί. Οι ήρωες που έκαναν τον κόσμο να κλαίει μέσα στο θερινό σινεμά, μα πάντα στο τέλος έβλεπε την ευτυχία στα πρόσωπά τους αφού το… happy end, ήταν οπωσδήποτε αυτό που επιζητούσαν όλοι και ως εκ θαύματος αυτό συνέβαινε εκατό τοις εκατό! Ο πρωταγωνιστής παντρευόταν την πρωταγωνίστρια σε ένα σενάριο που ήταν πλημμυρισμένο με αθάνατα λαϊκά τραγούδια! Κάθε δέκα χρόνια λέει, γυρίζεται τέτοια ταινία. Δηλαδή, η προηγούμενη είχε γυριστεί το… 1954. Δεν την θυμάμαι.
Τελευταία άνοιξα ένα ξεχασμένο χάρτινο κουτί, που είχα από καιρό σκοπό να το ανοίξω, αφού θυμόμουν πως εκεί μέσα φύλαγα κάποια τετράδια του δημοτικού σχολείου! Τίποτε. Δεν βρήκα τα τετράδια μα η έκπληξή μου καταγράφεται στα ευρήματα που κοιμόντουσαν για πολλά χρόνια εκεί μέσα.
Ψηλά στο κείμενο προσπάθησα να αναρτήσω ένα από τα φυλλάδια που βρήκα, που ήταν σε καλή κατάσταση και τι να σας πω και τι να μου πείτε…!
«Αγάπησα και Πόνεσα»! Στις 26 Σεπτεμβρίου 1964 και για εννιά συνεχή βράδια στον κινηματογράφο ΡΙΟ. Μάλιστα. Θυμήθηκα τώρα τα πάντα!
Εκατόν άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι στο λεωφορείο της γραμμής, όλοι με τα καλά τους ρούχα, φουρό, γραβάτες και αρώματα για την Λεμεσό! Τι εποχές! Μερικοί ήταν κρεμασμένοι στην πόρτα του λεωφορείου. Πως δεν έπεσαν;
Όλοι για την Σαββατιάτικη τους έξοδο. Περίπατος και σινεμά.
Είμαι μέχρι σήμερα εντυπωσιασμένος. Η ουρά στο σινεμά ήταν από εδώ μέχρι το… άπειρον! Μα αφού μας το είπανε στο φυλλάδιο. Ελάτε από νωρίς για αποφυγή συνωστισμού. Γιατί δεν το κάναμε; Α, ήταν η Γλάδστωνος είπαμε. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω!
Μικρός τότε, το έργο δεν το είδα. «Απαγορεύεται η είσοδος σε παιδιά χωρίς εισιτήριο». Εγώ μόνον σοκολατίνα στην «Ακρόπολη». Μετά πίσω στο σπίτι. Και ύπνο…
Δεν χρειάζεται να αναφέρω κάτι για τους πρωταγωνιστές. Αγαπημένοι ηθοποιοί, είδωλα της εποχής εκείνης που με το παίξιμο και τα τραγούδια τους έδωσαν αυτό το διαφορετικό χρώμα που ως σήμερα μας κάνει να αναπολούμε τα παλιά και συχνά να λέμε… «τι ωραία που ήταν τότε!». Μα ήταν όντως έτσι;
Το φυλλάδιο πάντως διδάσκει πολλά! Φέρνει στη θύμηση εκείνες τις άδολες εικόνες του Σαββατοκύριακου στην Λεμεσό και καμιά φορά κάνει πολλούς να αναρωτιούνται… «μα πως βρε πέρασαν τα χρόνια, εχθές μιλούσαμε για την ταινία, στο καφενείο του χωριού μετά την εκκλησία, πριν το Κυριακάτικο ψητό και το κυπριώτικο σκετς από το ράδιο».
Και τι καταπληκτικός που ήταν όμως, ο Ξανθόπουλος! Το παιδί του λαού.
Ηρόδοτος Χρυσάνθου
Τι ωραία χρόνια, πιο αγνά, πιο ρομαντικά, πιο αληθινές οι σχέσεις των ανθρώπων….νοσταλγικά χρόνια!!! Ολοι έχουμε αναμνήσεις όμορφες από πιο παλιές εποχές…με συγκινήσατε κύριε Ηρόδοτε με τις δικές σας αναμνήσεις….εγώ θυμάμαι τον παγωτατζή με την άσπρη ποδιά κ το
ειδικό μηχανάκι να περνάει και να φωνάζει για παγωτό χωνάκι.. ..και πολλά άλλα ..
Πολύ ωραίες εποχές, αν και εγώ δεν έζησα στην Κύπρο, παρόλα ταύτα πιστεύω ότι λίγο πολύ έτσι ήταν και στην Αθήνα γεμάτο γειτονιές, απλοϊκούς γραφικούς ανθρώπους μονοκατοικίες με αυλές και τα παιδιά – εμείς δηλαδή – παιχνίδι απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ωραία χρόνια, ΑΝΕΜΕΛΑ!!!
Πόσα να θυμηθεί κανείς για τις καλές – παλιές εποχές!! Αλλά το θεωρώ σοβαρή παράληψη να μην αναφέρουμε τα “ΠΑΠΟΥΤΣΟΣΥΚΑ” – ΚΡΥΑ ΤΖΙΑΙ ΓΛΥΤΖΙΑ!! Επίσης τους … ΣΙΤΑΡΟΥΣ, (ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ) ψητά στα κάρβουνα!!
Απολογούμαι Μιχάλη, ειδικά για τα Παπουτσόσυκα! Αλλά, που τα επουλούσαν, σε ποιο σημείο;
Εξέχασες το παγωτό κλο-κλο, τες κούννες μες τον καούκκον, τα φυστούτζια με στο σακκουλλούι το χάρτενο, τες πόμπες τζαι τους καράολους μα τζαι τον Μήτρον που ήταν απλωμένος πας τες ξύλενες κερκίδες του ΓΣΟ !!! Εξέχασες επίσης να πεις ότι τα προγράμματα εκαρφώναν τα πας τους ξύλενους στύλους της Ηλεκτρικής με συρραπτικά και ήταν τόσα πολλά τα σκλιπς που ο στύλος που ξύλενος εγίνετουν… μεταλλικός !!!
Φίλε Αντρέα,
Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα να γράψω για την Γλάδστωνος, που θα χανόταν το νόημα του “Φυλλαδίου”!
Μην ανησυχείς όμως, θα υπάρξει και συνέχεια…!
Φίλε Ηρόδοτε, ξέχασες τις καλύτερες πάστες-σοκολατίνες, το Πετί Παρί! Ακόμα να πω ότι εσείς ερχόσασταν με λεωφορείο, εμείς ξεκινούσαμε και οι 4 οικογενειακώς, από το σπίτι… ποδαρόδρομο (που να είχαμε τότε αυτοκίνητο) και φτάναμε εξ… ανατολών στην οδό… νυφοπάζαρο, δηλαδή τη Γλάδστωνος!
Και εκεί όπως έγραψες πάνω κάτω οι κοπέλες και τα… κοπέλια και όποτε πλησίαζαν, να αρχίζουν τα… χαμόγελα.
Πάντως εμένα πάντα μου άρεσαν περισσότερο οι τότε Ελληνικές κωμωδίες (μέχρι τώρα που σχεδόν τις έμαθα απ’έξω). Τότε οι περισσότερες παίζανε στο Ζάππειον, όπου είμαστε τακτικοί τα Σάββατα πάντα οικογενειακώς. Εκεί στο σινεμά τρώγαμε και από… μισή πίτα σουβλάκια με την αδελφή μου (πολυτέλεια τότε η μια πίτα για το καθένα). Πράγματι η πιο ωραία εποχή, η πιο αγνή και με τους πιο αγνούς, φιλικούς και αυθεντικούς ανθρώπους, που σε κάνουν να αναπολείς με συγκίνηση τα πιο αθώα και όμορφα σου χρόνια.
Ωραία ήταν τότε Κωστάκη! Ως γεγονός οι πάστες του Πετί Παρί δεν ξεχνιούνται. Μέχρι σήμερα υπάρχει το Ζαχαροπλαστείο στην ίδια θέση και η γεύση η ίδια. Αξεπέραστη!
Μας ταξιδεύεις φίλε Ηρόδοτε , αν και δεν τα έζησα εγώ με τον Ξανθόπουλο , αλλά διαβάζοντας το ταξίδευσα και εγώ στην ηλικία μου και θυμήθηκα τον Μπρούς Λή , που είχαμε δει όλα του τα έργα και κάθε Δευτέρα στο σχολείο γινόταν μάχη !!!!
Απόστολε, όσο και να θέλουν ορισμένοι να μειώσουν εκείνη την εποχή, εντούτοις φαίνεται πως είναι με ανεξίτηλη μπογιά ζωγραφισμένη στη μνήμη μας, που πάντα θα βγαίνει και να λάμπει στην επιφάνεια, ο Ξανθόπουλος, η Άντζελα Ζήλια, ο Κακαβάς, η Βασιλειάδου, ο Αυλωνίτης και τόσοι άλλοι που μέχρι σήμερα επισκιάζουν τους σύγχρονους που μιμητικά πράττοντες, αποτυγχάνουν.
Έτσι τώρα πιο μεγάλος η μνήμη θέλει τροφή θέλει εικόνες που συγχωνεύτηκαν μαζί με συναισθήματα σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου. Τι όμορφες διαδρομές ζωής. Χωρίς περιτα και φανφάρες. Απόλαυση και ανεμελιά. Ωραιοτατα