Ηροδότου Ιστορίες: Ο τελευταίος χορός…!

  • «Είσαστε οι καλύτεροι, άψογοι, τέλειοι μπορώ να πω, εκτελέσετε με ακρίβεια ότι ακριβώς σας ζητήθηκε, ότι με προσοχή και επιμέλεια έχετε διδαχθεί και είμαι σίγουρος πως αυτή την εικόνα θα διατηρήσετε και στις λίγες ώρες που απομένουν μέχρι να βγείτε από την Πύλη της Σχολής». Αυτά είπε ο Εκπαιδευτής Διμοιρίτης μας διότι κάτι θα είχε υποπτευθεί και ήταν σαφής. Αλλά μάλλον δεν τα καταλάβαμε. Διότι άλλα είχαμε στο μυαλό.

Ήταν αλήθεια! Είχαμε πλέον χαλαρώσει σε τέτοιο βαθμό που όλοι μας είχαμε κατά βάθος ένα κακό προαίσθημα. Μετά από εικοσιδύο εβδομάδες εντατικής εκπαίδευσης θεωρήσαμε πως την τελευταία μέρα έπρεπε να κάνουμε του κεφαλιού μας! Τι λάθος…

Όλα είχαν κυλήσει υποδειγματικά, χωρίς παρεκκλίσεις και παραφωνίες, η στρατιωτική μας εκπαίδευση έφθασε στο τέλος της και το μόνο που απέμενε ήταν να ετοιμάσουμε τις αποσκευές μας για την ορκωμοσία της επόμενης μέρας  και την αναχώρηση μας από την Σχολή. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την τελευταία μέρα. Από το πρωί επικρατούσε μια ασυνήθιστα ωραία ατμόσφαιρα παρόλο που δεν έπρεπε, υπήρχε σοβαρός λόγος (*), το είχαμε ρίξει και λίγο… έξω, είχαμε αρχίσει κιόλας να… περπατούμε σαν άνθρωποι, αφού για εικοσιδύο εβδομάδες δεν πατούσαμε στη γη. Τρέχαμε ή καλύτερα πετούσαμε, αλλά αν όχι στα δέκα μέτρα ύψος, στα δύο όμως σίγουρα! Συνεχώς το μυαλό μας ήταν κολλημένο σ’ αυτή την γλυκιά μέρα της επιστροφής, το «Νόστιμον ήμαρ»!

Πολύ πρωί εκείνης της ημέρας πληροφορηθήκαμε πως ο Διμοιρίτης μας δεν θα ερχόταν, λόγω ξαφνικού κωλύματος, έτσι κάποιος από την Διμοιρία έριξε την ιδέα! Η Διμοιρία μας -καμιά σαρανταριά άτομα- θα έκανε την τελευταία της παράσταση, καθ’ οδόν προς τα μαγειρεία της Σχολής για το μεσημεριανό φαγητό, παριστάνοντας… παλαιούς ή και τραυματίες πολεμιστές, παρεκκλίνοντας κατά πολύ από την καθολικά άψογη συμπεριφορά της Διμοιρίας σε όλο το προηγούμενο διάστημα. Στο οποίο πετούσαμε, δεν είπαμε πιο πάνω; Κουτσαίνοντας, με στραβωμένο κορμί, χωρίς ρυθμό και συντονισμό και… ότι άλλο κατέβαινε στο μυαλό μας εκείνη την ώρα! Ο Διμοιρίτης μας δεν ήξερε φυσικά τίποτε. Πίστευε πως αν και απών, όλα θα πήγαιναν ρολόϊ ως το τέλος. Η καθαρή εντολή του ήταν αυτή που έγραψα σαν πρόλογο της σημερινής ιστορίας. Η Διμοιρία θα πήγαινε στα μαγειρεία με τις οδηγίες κάποιου άλλου επί κεφαλής, που θα μας έδινε βηματισμό και σχετικές εντολές μέχρι τα μαγειρεία.

Με κάθε δυνατή λεπτομέρεια μπορείτε να φανταστείτε μαζί μου όλα τα μέτρα προστασίας που πήραμε ώστε να μην διαρρεύσει το σχέδιο μας. Μεταξύ μας υπήρχε εχεμύθεια, κρατήθηκε εφτασφράγιστο το μυστικό μας, η ώρα για το μεσημεριανό φαγητό έφθανε, όλοι έτοιμοι μα, ω, του τραγικού θεάματος!

Τι κωμωδία Θεέ μου! Τόσο απαίσια εικόνα, ο… τελευταίος χορός ήταν για κλάματα! Άλλοι μπροστά και άλλοι πίσω, άλλοι ένα, άλλοι δύο, άλλοι προσοχή και άλλοι ανάπαυση…! Κουτσαίνοντας μερικοί, αγκομαχώντας άλλοι, σκυφτοί, με χέρια ακίνητα ή με χέρια τρεμάμενα και τις μέσες σπασμένες! Ιλαροτραγωδία, σκέτη. Εικοσιδύο εβδομάδες πετάχτηκαν στα σκουπίδια μέσα σε τρία λεπτά.

  • «Πέντε μέρες φυλάκιση σε όλους…!» ακούστηκε μια φωνή σαν βροντή από το παράθυρο του Διοικητηρίου της Σχολής. Υπολογίσαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Ήταν ο Διοικητής της Σχολής που μας πήρε χαμπάρι από ψηλά. Το τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει. Καλά μας έκανε. Το ίδιο θα έκανα και εγώ αν ήμουν στη θέση του.

Φορτωθήκαμε πέντε μέρες φυλάκιση ο καθένας μας για μια φαεινή ιδέα, μια βλακεία που υλοποιήσαμε την τελευταία μέρα. Η τελευταία εντύπωση έμεινε. Όλα τα προηγούμενα κατορθώματά μας πήγαν περίπατο. Θυμούνται όλοι το τελευταίο. Που ήταν όμως μια εικόνα ψεύτικη.

Δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας. Αποδεχθήκαμε την ποινή μας, σαν τα σκυλιά που βάζουν την ουρά στα σκέλια. Τι τις θέλαμε τις εξυπνάδες; Άσε που νομίζω πως είμαστε τυχεροί που απουσίαζε συμπτωματικά (;) ο Εκπαιδευτής Διμοιρίτης μας. Έλειπε ο γάτος και χόρεψαν τα ποντίκια. Αν ήταν αυτός παρών, ίσως να μας εκτελούσε. Επί τόπου.

Την αληθινή αυτή Ιστορία που συνέβηκε στις 25 Αυγούστου 1972 (*) στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στο Ηράκλειο Κρήτης, την έφερα σήμερα στην επιφάνεια μετά από τόσα πολλά χρόνια, αφού έμμεσα το θυμήθηκα πριν από δυο- τρεις μέρες όταν ένας συνάδελφος και καλός φίλος, ο Νίκος Στρατηγέας έστειλε στο κινητό μου μια αρχαία ρήση του ανυπέρβλητου Δημοσθένη (384 π.Χ. – 322 π.Χ.).

«Πρός γάρ τό τελευταῖον ἐκβάν ἕκαστον τῶν πρίν ὑπαρξάντων κρίνεται»

(Μετάφραση: «Με βάση το αποτέλεσμα του τελευταίου συμβάντος κρίνονται όλα τα προηγούμενα»).

Η σοφή ρήση του αρχαίου Αθηναίου ρήτορα και πολιτικού Δημοσθένη σε πλήρη εφαρμογή. Κρίθηκαν τα πάντα, τα εξαίσια προηγούμενα από το ένα απαίσιο, το τελευταίο.

Πόση αλήθεια και αξεπέραστη σοφία στη ρήση αυτή!

Πάντοτε να προσπαθούμε να είμαστε, να γινόμαστε αλλά και να φαινόμαστε καλύτεροι. Χωρίς εφησυχασμό. Μέχρι την τελευταία μέρα. Όταν θα δώσουμε τον τελευταίο μας χορό!

(*) >>> Για την τελευταία μέρα, την Παρασκευή 25 Αυγούστου 1972 ίσως ξαναμιλήσουμε. Για ένα συγκλονιστικό για την Ελλάδα, γεγονός. Και ήμουν εκεί. Αυτόπτης μάρτυρας.

 

Ηρόδοτος Χρυσάνθου