🔴Τουλάχιστον προλάβαμε και το είδαμε🔴

Ηροδότου αληθινές Ιστορίες: Το τραμ το τελευταίο!

Όταν υπάρχει ένας λόγος για να μην μπορείς να κοιμηθείς τότε γράφεται μια ωραία ιστορία! Ή για να γίνω πιο σαφής συνήθως υπάρχει ένας λόγος να ξυπνάς από ένα βαθύ ύπνο μα το μόνο πράγμα που δεν θα ήθελες να συμβεί θα ήταν ένα απότομο εγερτήριο. Ιδίως όταν είναι Κυριακή χαράματα!

Γκλιβίτσε – Πολωνία – Αύγουστος 2005

Η καμπάνα της εκκλησίας που ήταν αφιερωμένη στην Παναγία στο διπλανό οικόπεδο της οδού Kilińskiego κτυπούσε – και κτυπάει ακόμα – κάθε δεκαπέντε λεπτά. Με μουσικούς ήχους που κρατούσαν τους ανθρακωρύχους της περιοχής σε εγρήγορση. Που ακούγονταν σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Η δουλειά δεν σήκωνε αργοπορίες. Σταματούσε στις δώδεκα τα μεσάνυχτα με την μουσική του γνωστού σε όλους silencio. Αλλά το ζήτημα είναι πώς ξεκινούσε η μουσική… πανδαισία;

Εκείνη την περίοδο ήμουν ο τακτικός εβδομαδιαίος φιλοξενούμενος στη Εφημερίδα ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ. Με τα ποιήματα του Παγκυπριώτατου είχα γίνει πλέον γνωστός σε πολλές χώρες και πολλοί φίλοι περίμεναν το ποίημα στην συγκεκριμένη θέση και αυτό το γεγονός κρατούσε κι εμένα σε εγρήγορση ώστε η επικοινωνία με τους εκδότες της εφημερίδας να μην παρουσιάζει καθυστερήσεις. Το ποίημα έπρεπε να γραφτεί και να σταλθεί στην ώρα του. Για τα περαιτέρω. Συνήθως το γράψιμο άρχιζε την Κυριακή το απόγευμα και τελείωνε την Τετάρτη το βράδυ.

Η κούραση ήταν ομολογουμένως μεγάλη. Τα Σάββατα το εργοτάξιο εργαζόταν. Αλλά τουλάχιστον το βράδυ του Σαββάτου έπρεπε να κοιμηθώ λίγο περισσότερο. Επιβαλλόταν! Αλλά…

Υπήρχε εγερτήριο! Στις πέντε η ώρα, όταν η πρωϊνή ομίχλη σχημάτιζε εκείνους τους θολούς πίνακες με τα γκρίζα χρώματα και σαν γήινο σύννεφο τρύπωνε στις γειτονιές της πόλης και έπαιζε κρυφτό με τους ήχους των κελαϊδισμάτων των πουλιών, όταν τα πρώτα τραμ άρχιζαν τα δρομολόγια τους στην πόλη του Γκλιβίτσε, οι άνθρωποι με τα σκυλιά έβγαιναν για την καθημερινή τους αναγκαία βόλτα, εκείνη ακριβώς την ώρα που τα όνειρα χρωματίζονταν σαν σε ταινία στην οθόνη της τηλεόρασης σε σύστημα PAL / SECAM, ο παπάς της διπλανής Εκκλησίας σαν ένας μαέστρος έπαιρνε την μπαγκέτα και έδινε το σύνθημα. Η συναυλία άρχιζε!

Το κεφάλι κρυβόταν κάτω από το μαξιλάρι, το σιωπηλό βρίσιμο άρχιζε – μα πως βρεθήκαμε σ’ αυτό το διαμέρισμα δίπλα από το καμπαναριό; – και περνούσε από το μυαλό μου ο παπάς, οι επίτροποι της εκκλησίας, η κίνηση που άρχιζε στους δρόμους, τα τραίνα που έτρεχαν από τον σταθμό για άλλες πόλεις και όλα – μα όλα! – μου έφταιγαν!

Ακόμα και το ανθρακούχο νερό, ακόμα και η δική μου υποχρέωση πως έπρεπε το απόγευμα αυτής της μέρας της Κυριακής, να αρχίσω το γράψιμο για τον ΔΙΚΕΦΑΛΟ. Μέχρι και οι τοπικές εφημερίδες της επαρχίας της Σιλεσίας έγραψαν γι’ αυτό το χόμπυ μου, γι’ αυτή την αγάπη για την ΑΕΚ!

Ο μέτριος Ελληνικός καφές μου άχνιζε στο τραπέζι. Μην ενοχλήσει κανείς. Τα τηλέφωνα κλείνουν, οι πόρτες σφραγίζονται, η μουσική με τους Secret garden χαμηλά στο δωμάτιο, μα πώς όμως να σταματήσεις την καμπάνα; Αυτή ακόμα κτυπάει. Και ο ήχος της να διαπερνά τους παχιούς τοίχους του διαμερίσματος με τα τάχατες… αδιαπέραστα τζάμια.

Και τι να γράψω; Α, το βρήκα! Το τραμ περνούσε από μπροστά μου στον δρόμο και είχα ακούσει πως θα ήταν το τελευταίο τραμ στην περιοχή μας. Και όντως!

Το ποίημα μεταφράστηκε στα Αγγλικά, μετά στα Πολωνικά (έχασα και τις δύο μεταφράσεις). Και σας εξομολογούμαι πως θα πάω μια μέρα στον παπά εκείνης της Εκκλησίας να του ζητήσω συγχώρεση. Τον έβριζα αλλά δεν έφταιγε ποτέ αυτός. Έφταιγε «Το τραμ το τελευταίο!» Απολαύστε το!

Ηρόδοτος Χρυσάνθου

Ο ΠΑΓΚΥΠΡΙΩΤΑΤΟΣ

Το τραμ το τελευταίο…!

Πρωί στο Γκλιβίτσε, μια Κυριακή,

κτυπούν καμπάνες και δεν κοπάζουν,

δυο – τρεις νομάτοι βιαστικοί

και ο παπάς τους που τον θαυμάζουν!

~~~

Κρύβω την κάρα στο μαξιλάρι,

αμάν παπά μου ακούω ακόμα,

αυτόν τον ύπνο που μου ‘χεις πάρει,

φέρ’ τον μου πίσω, γιατ’ είμαι πτώμα!

~~~

Πρωḯ στο Γκλιβίτσε κι ένας καφές,

στο καϊμάκι καμία φουσκάλα,

νερό με γκάζι, παίρνω στροφές,

που ‘χω να γράψω πάλι για μπάλα!

~~~

Βλέπω τις ράγες, περνάω δίπλα,

πάει το τραίνο στο Κατοβίτσε,

βαρύ κεφάλι, πιάνω μια τσίμπλα,

ντιν – νταν και πάλι εις το Γκλιβίτσε!

~~~

Ανάποδα όλα και οι στροφές μου…,

μήπως για όλα ο ίδιος φταίω;

Χύθηκε πάλι ο σκούρος καφές μου,

φταίει το… τραμ, το τελευταίο!

Ο Παγκυπριώτατος