Ηροδότου αληθινές Ιστορίες: Πίσω από την κουρτίνα!

Υπάρχουν πολλά πράγματα και γεγονότα στη ζωή μας που περνούν απαρατήρητα, σχεδόν χάνονται στο πέρασμα των χρόνων και μόνον μια μικρή λεπτομέρεια αρκεί να τα φέρει ξανά στην επιφάνεια, να τα θυμηθείς και να τα ξαναζήσεις. Όπως αυτή η αληθινή ιστορία του Ηρόδοτου, που πίνοντας σήμερα όπως κάθε μέρα τον καφέ μου, κτύπησε το τηλέφωνο. Ντριν…!

Όπως τότε, στο μακρινό 2003. Μια Αυγουστιάτικη μέρα στο εργοτάξιο για την κατασκευή του Ολυμπιακού Ιππικού Κέντρου και του Νέου Ιπποδρόμου Αθηνών στο Μαρκόπουλο Αττικής. Όταν κτύπησε το τηλέφωνο, ακριβώς πάνω στην πρώτη γουλιά. Η ώρα έντεκα και δέκα το πρωḯ.

Έρωτας

Πολλές φορές έχω γράψει για τον… έρωτα μου για τον Ελληνικό καφέ. Σχεδόν ταυτίζομαι με τον καφέ που πίνω, πάντα την ίδια ώρα, όπου κι αν βρίσκομαι. Στην Ελλάδα ή στην Κύπρο και στα ταξίδια μου στο εξωτερικό θα βρεις στις αποσκευές μου το μπρίκι και το ηλεκτρικό μάτι, τον καφέ μου και το κουταλάκι. Αφού το είχα αποφασίσει κιόλας, ότι η επόμενη ποιητική μου συλλογή πρέπει να έχει τον τίτλο «Ο μέτριος καφές μου!».

Ναι, αλλά η ετοιμασία ενός βιβλίου απαιτεί πολύ χρόνο, κόπο και προ παντός ύλη. Ποιήματα δηλαδή. Και όχι μόνον! Η κόρη μου σαν γραφίστρια που είναι, ανέλαβε τη ετοιμασία του εξωφύλλου. Ένα από τα δείγματα που ετοίμασε, εγκρίθηκε από μένα, δεν χρειαζόταν άλλη έγκριση. Προχωρούμε.

Άρχισα να σκέφτομαι πως θα ήταν εξαιρετική τιμή για μένα, εάν ο κατασκευαστής του καφέ που μου άρεσε να πίνω από τον καιρό της φοιτητικής μου ζωής στην Αθήνα έγραφε κάποιο σημείωμα ώστε να το συμπεριλάβω στο βιβλίο. Τι έξυπνο! Γράμμα θα στείλω στο Καφεκοπτείο Γ. Χαραλάμπους στην Κύπρο. Αυτής της εταιρείας είναι ο καφές μου! Βρήκα την διεύθυνση σε ένα από τα φακελάκια του καφέ που έχω πάντα στο σπίτι. Το γράμμα ήταν έτοιμο, ταχυδρομήθηκε αλλά το έστειλα και με fax, έτσι δρομολογήθηκε το βιβλίο! Ήταν Ιούνιος του 2003.

Η πιεστική προετοιμασία

Περιμένοντας την απάντηση του καφεκοπτείου από την Κύπρο, η υπόλοιπη ύλη μαζευόταν, διορθωνόταν, έγραφα κι έσκιζα κόλλες, δούλευα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο γιατί από τη μια το βιβλίο και από την άλλη το εργοτάξιο δεν είχαν τελειωμό και μου είχαν σπάσει όλα μαζί τα νεύρα.

Θα γίνει και η παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής. Να βρούμε και την αίθουσα. Όπως συνήθως ήταν το Attica Cultural Centre του Fenix Hotel στην Γλυφάδα. Ημερομηνία; Δευτέρα  29 Σεπτεμβρίου 2003, η ώρα 9 το βράδυ. Θα τα κατάφερνα;

Οι μέρες και οι εβδομάδες περνούσαν, μα απάντηση δεν έπαιρνα από το καφεκοπτείο. Μάλλον έπρεπε να το ξεχάσω, μπαίναμε και σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών, το βιβλίο θα έπρεπε να δοθεί για εκτύπωση, οι προσκλήσεις να εκτυπωθούν και να σταλούν κι αυτές, να ετοιμαστεί και ο κόσμος κυρίως που θα ερχόταν από το εξωτερικό, υπήρχαν αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία, μεταφορές, τόσα πολλά που έπρεπε να γίνουν, που φθάσαμε στον Αύγουστο. Η ύλη του βιβλίου ήταν έτοιμη. Δόθηκε στο Τυπογραφείο (Εκδόσεις Επτάλοφος). Σε δεκαπέντε μέρες αρχίζει η εκτύπωση.

Τι κρίμα, να μην υπάρχει ένα σημείωμα έστω, από το Καφεκοπτείο Γ. Χαραλάμπους…! Αλλά συνεχίζουμε, πρέπει να είμαι έτοιμος. Στις 6 Αυγούστου 2003, πίνω τον μέτριο καφέ μου με το καϊμάκι των δυόμιση χιλιοστών, ένα διπλό καφέ που άχνιζε πάντα μυρωδάτος στο γραφείο μου και μοσχοβολούσε η αίθουσα. Αυτόν τον καφέ που πίνοντάς τον αναπολείς τα περασμένα, καθαρίζεις το κεφάλι σου, παίρνεις δύναμη και κουράγιο, ξεκουράζεις το σώμα και την ψυχή σου για τα επόμενα βήματα. Τέτοιος καφές είναι μόνον ο Ελληνικός. Τις απομιμήσεις τις απορρίπτω, οριζοντίως αλλά και καθέτως. Αδιαπραγμάτευτη προσωπική άποψη, που είναι αποτέλεσμα δοκιμής και εμπειρίας ετών. Ένας καφές που όταν χυθεί από το φλυτζάνι σου, τρέχεις αμέσως να αγοράσεις λαχείο! Ασχέτως της πιθανής κατάληξης του, στον κάλαθο των αχρήστων δηλαδή.

Το απρόσμενο τηλεφώνημα

«Κύριε Ηρόδοτε, έχεις τηλεφώνημα από την Λευκωσία!». Ήταν η φωνή της γραμματέως μου.

  • Παρακαλώ;
  • Σε χαιρετώ κύριε Ηρόδοτε, σε συνδέω με τον κ. Μάτση. Ήταν η γραμματέας του.
  • Συγνώμη, με ποιον;
  • Με τον κ. Γιαννάκη Μάτση.

Η έκπληξή μου ήταν φανερή. Τί με θέλει εμένα ο κ. Μάτσης, μήπως πρόκειται περί λάθους; Για να δούμε…

  • Χαίρομαι που διάβασα την επιστολή σου! Μια γνώριμη φωνή από την Λευκωσία. Αυτή την φωνή που την ήξερα μόνο από ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές μεταδόσεις.
  • Μεγάλη μου τιμή! Ποια είναι η επιστολή μου κύριε Μάτση, δεν έχω ιδέα!
  • Μα πήραμε μια επιστολή εδώ στο γραφείο του Γ. Χαραλάμπους από σένα για την νέα σου Ποιητική Συλλογή «Ο μέτριος καφές μου!». Δεν θα στείλουμε όμως σημείωμα. Θα έρθω εγώ ο ίδιος στην παρουσίαση του βιβλίου, περιμένω βέβαια την πρόσκληση.

Ο κ. Γιαννάκης Μάτσης ήταν ο ιδιοκτήτης του καφεκοπτείου. Δεν χρειάζεται να δώσω λεπτομέρειες για τον άνθρωπο Μάτση, τον αδελφό του ήρωα της Εόκα, τον ευπατρίδη Πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού και Ευρωβουλευτή. Έμεινα αμίλητος για μερικά δευτερόλεπτα. Μιλούσε αυτός από την άλλη άκρη του τηλεφώνου κι εγώ άκουγα. Μήπως μου κάνουν φάρσα; Η προσκλήσεις ετοιμάστηκαν σε χρόνο μηδέν! Το χρονόμετρο ρυθμίστηκε στην αντίστροφη μέτρηση! Αμάν, ακόμα τρέχω…

Το βράδυ της Παρουσίασης του βιβλίου

Ο μέτριος καφές μου, ετοιμάστηκε και ψήθηκε στο μπακιρένιο μπρίκι με τέχνη και πιστεύω πως έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό αφού όλα κύλησαν τέλεια εκείνο το βράδυ της 29ης Σεπτεμβρίου του 2003. Το παχύ καϊμάκι του ξεχείλισε και άπλωσε την μυρωδιά του στην πλημμυρισμένη από κόσμο αίθουσα της παρουσίασης και όταν η αγαπημένη μας αείμνηστη Ματίνα Σιδέρη, ως παρουσιάστρια της εκδήλωσης καλωσόρισε τον κόσμο που με τίμησε με την παρουσία του, εκείνη ακριβώς την στιγμή πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα από μέσα μου… ας είχα τώρα ένα μέτριο καφέ, τον χρειάζομαι!

Σήμερα τραβήχτηκε η κουρτίνα

Η κουρτίνα που έκρυβε την όμορφη αυτήν ιστορία, τραβήχτηκε σήμερα μετά από πολλά χρόνια, κάπως απότομα μπορώ να πω, αφού ναι μεν την θυμόμουνα την ιστορία που έκρυβε αλλά την κίνηση να την τραβήξω δεν την έκανα, διότι πάντα κάποια λεπτομέρεια μου διέφευγε. Κι αφού έκανα την κίνηση όλες οι λεπτομέρειες φανερώνονται εδώ!

Η παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής με την συγκλονιστική ομιλία του Γιαννάκη Μάτση είναι οπτικογραφημένη και ουκ ολίγες φορές εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης μου, ανακαλύπτοντας πάντα κάτι καινούργιο, μια λεπτομέρεια που μου ξέφυγε, βλέποντας ανθρώπους που έφυγαν για το μεγάλο τους ταξίδι στο Φως, βλέπω συνάδελφους και φίλους που παρόλο που βρισκόμασταν εκείνη την εποχή σε προ- ολυμπιακή περίοδο, ήρθαν άλλοι από κοντά και άλλοι από μακριά για να βρεθούν εκεί.

Η κοσμοσυρροή δεν είχε προηγούμενο. Η δεξίωση δε, μετά το πέρας της παρουσίασης έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να πιούνε εκτός από το κρασάκι τους και το Ελληνικό καφεδάκι τους στην πισίνα του ξενοδοχείου, μαζί με τα πλούσια εδέσματα που υπήρχαν στα τραπέζια.

Η πορεία συνεχίζεται

Ο Παγκυπριώτατος από τότε συνεχίζει την πορεία του «με το μολύβι του» στον ώμο, με την υπόσχεση να γίνεται συνεχώς «ο καλύτερος», ζωγραφίζοντας τις εντυπωσιακές, παράξενες και γραφικές «φιγούρες» που συναντά στον δρόμο του, προσκαλώντας όλους να «πάμε μια βόλτα» στις γειτονιές του κόσμου μας, φωνάζοντας απεγνωσμένα και λίγο αγενώς «οργανωθείτε ρέεε!», έχοντας κατά νου ένα σλόγκαν που «κατόπιν γενικής απαιτήσεως» κάνει τον γύρο του κόσμου και αποφασίστηκε πως δεν μας συμφέρει να πεθάνουμε γιατί πρέπει κάποια στιγμή να ενωθεί η νοσταλγία με την σάτιρα σε ένα μείγμα «2 σε 1». Και γιατί ακόμα υπάρχει ο υπέρτατος στόχος πως όλα αυτά που μας πήραν οι άρπαγες γείτονες μας «πάλι δικά μας θα ‘ναι!» με την παρέα του Ελληνικού καφέ μου που αχνίζει και μοσχοβολά ο χώρος. Που τον βλέπεις και τον ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά!

«Μ’ ένα καφέ Ελληνικό, να γράφω με σαφήνεια,

το πνεύμα μου να ίπταται επάνω στην Κερύνεια,

μ’ ένα καφέ να ορθώνομαι και να ανοίγω… πυρ,

μ’ ένα καφέ στα Μεχμετζίκ να λέω… αϊ σιχτίρ!»

 

Τα έσοδα από την διάθεση του βιβλίου αποδόθηκαν όλα – και ήταν αρκετά! – στο Χαμόγελο του Παιδιού και στον Ραδιομαραθώνιο της Λαϊκής Τράπεζας για παιδιά με ειδικές ανάγκες και ικανότητες.  Για αυτά τα παιδιά που κοιτάζοντας στον καθρέφτη την φάτσα μας, ίσως πρέπει να την φτύσουμε γιατί δεν κάνουμε αυτά που πρέπει.

Ηρόδοτος Χρυσάνθου