Ηροδότου Ιστορίες: Ο μπακλαβάς!

 Πάντα μου άρεσαν τα γλυκά ιδίως τα σιροπιαστά, το ”καλόν πράμαν” (σάμαλι), το κανταΐφι και ο μπακλαβάς!

Στα Γυμνασιακά μου χρόνια χρησιμοποιούσα ποδήλατο (ένα πράσινο Raleigh με αριθμό FJ 25890, το θυμάμαι ακόμα!) για να πηγαίνω στο σχολείο. Με το ποδήλατο καθημερινά, έκανα μια απόσταση γύρω στα 10 χιλιόμετρα για να πάω στο Λανίτειο Γυμνάσιο της Λεμεσού  αλλά κατά την επιστροφή συνήθως διάλεγα να περάσω από την Τούρκικη συνοικία της πόλης για να αγοράσω… μπακλαβά από έναν Τούρκο ζαχαροπλάστη! Οι μπακλαβάδες του ήταν ομολογουμένως φανταστικοί και το σιρόπι τους είχε μια ξεχωριστή νοστιμιά που τους έκανε λαχταριστούς, πάντοτε με την γέμιση τους, την κανέλα και δεν ξέρω τι άλλο είχανε, που ακόμα και σήμερα η γεύση τους μου γαργαλάει το στόμα.

Θυμάμαι ακόμα την φιγούρα του Τούρκου ζαχαροπλάστη με το στρογγυλό πρόσωπο, συνήθως αξύριστος, με ένα μεγάλο μουστάκι και ένα μαντήλι στο κεφάλι. Ήταν ηλικίας 40 με 45 χρόνων και το γενικό του παρουσιαστικό φανέρωνε άνθρωπο που είχε φάει στη ζωή και αυτός πολλούς μπακλαβάδες και όχι μόνον!

Στα χρόνια εκείνα τα μαθητικά, η ένταση στην Κύπρο ήταν αυξημένη, ήταν τα πρώτα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, λίγα χρόνια μόνον πριν από την Τουρκική εισβολή του 1974. Έλληνες και Τούρκοι στην Κύπρο μια προσπαθούσαν να ζήσουν μαζί ειρηνικά, μια το αντίθετο, αφού μεταξύ τους υπήρχε ναι μεν η διάθεση να τα βρουν αλλά πάντα κάτι συνέβαινε, κάτι υπήρχε και στο τέλος ξέρουμε τι ακριβώς έγινε. Σ’ αυτήν την περίοδο η διακίνηση  ήταν βέβαια ελεύθερη, μα πάντα υπήρχε ο φόβος, η ανασφάλεια και η αμφιβολία για το αύριο. Εγώ όμως, ήθελα η επιστροφή μου να είναι… γλυκιά και συνοδεύεται ας πούμε, από ένα μπακλαβά γι’ αυτό μέσα σε βροχή, άνεμο, κρύο ή ζέστη, επέλεγα με το ποδήλατο να διασχίζω τον Τουρκομαχαλά της Λεμεσού. Πίστευα πως και ο ζαχαροπλάστης με περίμενε κιόλας!

Στη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο και αντίστροφα, συνήθως είμαστε τέσσερις με πέντε συμμαθητές όλοι με τα ποδήλατά τους και ήταν συχνό το φαινόμενο και οπωσδήποτε καλή ευκαιρία να κάνουμε επανάληψη των σημαντικών σημειώσεων των μαθημάτων του σχολείου.

Φίλος και συμμαθητής μου ο Γιώργος, που χάθηκε το 1993 σε δυστύχημα, αριστούχος του Σχολείου, μετέπειτα Χημικός Μηχανικός του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, με συναντούσε στη διαδρομή και μαζί πηγαίναμε μα και μαζί επιστρέφαμε στα σπίτια μας. Του μακαρίτη του Γιώργου δεν του πολυάρεσε που σταματούσαμε στον Τουρκομαχαλά για τον μπακλαβά και προσπαθούσε για πολύ καιρό να με αποτρέψει από την διαδρομή αυτή, μα πάντα υπέκυπτε αφού έβλεπε πως η….γλυκιά μου επιθυμία ήταν ακατάβλητη!

Ο μπακλαβάς είχε γίνει εθισμός, μα ακόμα και σήμερα υπάρχει αυτός ο πειρασμός αφού στη θέα ενός ταψιού με μπακλαβάδες δεν λέω όχι!

Θα ήμουν στα δεκαοχτώ, τελειόφοιτος, όταν οι διαφορές μεταξύ των δύο κοινοτήτων της Κύπρου άρχισαν να γίνονται αγεφύρωτες και η διακίνηση στους μαχαλάδες των Τούρκων συνοδεύονταν από ταραχές, πετροβολισμούς και φασαρίες. Μα ο μπακλαβάς, μπακλαβάς!

Ο φίλος μου ο Γιώργος βλέποντας πως σύντομα θα γινόμασταν θύματα, αφού σε μια από τις διαδρομές έπεσα σε πετροβολισμό, δεν ήξερε με τι άλλο θα με σταματούσε, ώσπου μια μέρα μεταξύ Χημείας, Φυσικής και Μαθηματικών πάνω στα ποδήλατα μας μου είπε:

– «Ξέρεις πως φτιάχνουν τους μπακλαβάδες;». Ήταν έντονη η ερώτηση του.

– «Όχι, δεν ξέρω, μα ξέρω να τους τρώω…!» του απάντησα με αφέλεια.

– «Ναι, αλλά ξέρεις πώς ο Τούρκος ζαχαροπλάστης, που του δίνεις κάθε μέρα μισό σελίνι για τον μπακλαβά, σιροπιάζει τους μπακλαβάδες;». Τον είδα να σκέφτεται για τη συνέχεια. Απόρησα και εγώ.

– «Γεμίζει το στόμα του με σιρόπι και μετά, το εκτοξεύει πάνω στο ταψί!». Πλήρης η αναπαράσταση! Και άκρως αποτελεσματική!

Μου ήρθε αναγούλα, όταν στην φαντασία μου είδα τη σκηνή με τον αξύριστο Τούρκο και την μουστάκα του, την μαντήλα στο κεφάλι και την λιγδιασμένη, λαδωμένη ποδιά, να σιροπιάζει τους αγαπημένους μου μπακλαβάδες!

Δεν ξαναπήγα στο ζαχαροπλαστείο του Τούρκου. Έχασα εγώ το γλύκισμα και ο Τούρκος τον πελάτη.

Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την εποχή και μνημονεύω τον φίλο μου Γιώργο, τον συνάδελφο Μηχανικό, συμφοιτητή μου στο Πολυτεχνείο που χάθηκε ξαφνικά.

Κάθε φορά που τρώω μπακλαβά, η θέα του Τούρκου έρχεται στα μάτια μου, με φουσκωμένα από το σιρόπι μάγουλα, σαν σπρέϋ να το εκτοξεύει στο ταψί με τους μπακλαβάδες!

Αλλά…, να είχαμε τώρα ένα μπακλαβά! Είναι και νηστίσιμος.

 

Ηρόδοτος Χρυσάνθου