Πίνακας του Ισπανού καλλιτέχνη Juan Locena για τους χαμένους παππούδες και γιαγιάδες, θυμάτων του Covid – 19.

Τους αποχαιρετούν τα εγγόνια τους.

***   ***   ***

Μονάχη και ανήμπορη γιαγιά μου πήρες θέση,

κι όλο με ψάχνεις κι απορείς, ποια είναι η αλήθεια,

 αυτοί γιατί μας χώρισαν με τζάμι εις την μέση,

έβαλαν κρύσταλλα θολά

κι εσύ μου φεύγεις σιωπηλά   

 δίχως τραγούδια να μου λες κι όμορφα παραμύθια!

***

Δίπλα σου στέκει κι ο παππούς, πώς να κοιτάξει πίσω,

κλαμένος μπήκε στη σειρά, στη φωτισμένη πύλη,

αχ αν μπορούσα, θα ‘τρεχα τώρα να σας φιλήσω,

όπως εχθές, όπως παλιά,

μεσ’ την δική σας αγκαλιά,  

μα δεν μπορώ, μου σκέπασαν γιαγιά, τα δυο μου χείλη!

***

Κι ο γύπας! Νηστικός κοιτά, δεν θέλω να τρομάξεις,

εσύ τους δράκους μ’ έμαθες ποτέ να μην φοβόμαστε,

το ξέρω πως θα ήθελες πάνω σου να μ’ αρπάξεις,

μα εσύ ψηλά κάπου εκεί

κι εγώ εδώ σε φυλακή,

αχ βρε γιαγιά, μια αγκαλιά, ήρεμα να κοιμόμαστε!

***

Μέσ’ το σκοτάδι μοναχοί, Παππούδες και Γιαγιάδες,

να τους θωρεί χαιρέκακα, να χάσουνε το θάρρος,

μ’ ένα παχύ τετράδιο σαν τους παλιούς γραφιάδες,

πάντα αμείλικτος, σκληρός,

αμίλητος και βλοσυρός,

να τους μετρά, χωρίς αιδώ, στην είσοδο ο Χάρος!

***

Χουάν Λοσένα μου ‘βαλες τα δύσκολα να γράψω,

στα δυο μου μάτια τρέχουνε τα δάκρυα βροχή,

για την Γιαγιά και τον Παππού, δεν θα ‘θελα να κλάψω,

γι’ αυτούς που φεύγουν απ’ τη γη,

κρατώ ενός λεπτού σιγή…,

 …σιγώ για την κατάντια μας που νοιώθω ενοχή!

Ο Παγκυπριώτατος