Το θυμάμαι ακόμα το παιδάκι στο δρόμο, μια ψυχή που με είχε για καιρό συγκλονίσει στη βροχή καθισμένο, βουτηγμένο στον τρόμο, ένα

Εις τα ύδατα της Κύπρου τα γαλάζια και τα κρύα, οι ψαράδες καταγγέλλουν ότι είδαν καρχαρία, φρικαλέο και ογκώδη με τα δόντια

Ένας Τούρκος απεφάνθη βάσει νέων μελετών ότι οι Κυπραίοι είναι συγγενείς Ασιατών, δηλαδή από την Πάφο μέχρι και της Λευκωσίας καταγόμαστε εν

Στο συρτάρι κλεισμένο τον κοιτώ σαστισμένος ένα φάκελο που ‘χε την ζωή μου ταράξει, που θυμάμαι πως ήταν από κάπου σταλμένος με

Με "ζήτω" κι άλλες ιαχές και τυμπανοκρουσία, ας βροντήξουν επιτέλους τα κανόνια τα μεγάλα, να τιμήσουνε της Κύπρου την Ανεξαρτησία, ο Μουττάς

Ω, μη γένοιτο σου τύχει στην Τουρκία και βρεθείς, πλήξη θα σε κυριεύσει, μήπως δε και βαρεθείς,  δηλαδή στους μαχαλάδες κάθε Τούρκος

Που ‘ναι στ’ αλήθεια το μέρος αυτό, που περπατούσα κι ήμουνα μόνος, πάνω στην άμμο, με κύμα ζεστό, να μην με πιάνει

Ήταν βράδυ κι ένας νέος, μόνος στ’ αυτοκίνητό του έγραφε μηνυματάκια και λοιπά στο κινητό του κι ενώ τα ‘στελλε στη νέα,

Τελείωσε κι ο Αύγουστος με τις παχιές τις μύγες κι εσύ Παγκυπριώτατε στην εξοχή δεν πήγες, κάθισες στην καρέκλα σου αντί να

Πίνακας του Ισπανού καλλιτέχνη Juan Locena για τους χαμένους παππούδες και γιαγιάδες, θυμάτων του Covid - 19. Τους αποχαιρετούν τα εγγόνια τους.